Çiçeğin Kokusu

Acı-tatlı yaşamın içinden geçerken, bu ilahi yolda, bize sunulan ve hep var olan güzeli, iyiyi ve hakikati görmek, değer bilerek tadını çıkarıp, anlamlı yaşayarak zarif bir şekilde yolun sonuna gelmek zafer değil midir?

“Ben Büyükada’da tur yolunda çiçeklerin kokusuna doyamıyorum, yağmur yağınca çiçekler, çamlar ne güzel kokuyor. İçime çekiyorum o kokuyu, mutlu oluyorum” Neredeyse kırk sene önce söylenen sözleri kelimesi kelimesine tam anımsıyamasam da ifade etmek istediği buydu. Ve hiç unutmadım. Ne demek istediğini çok sonraları anladım. Doğa ile bütünleşen, anda kalabilen, güzeli görebilen arkadaşımızın sözleriydi bunlar.

Fotoğraf: Suzi Sabaner

Yaşamda anlam bulmak kişiye özgüdür. Seçimlerimiz, kararlarımız, önceliklerimiz değerlerimize göre değişebilir. Viktor Frankl, değerleri üç kategoriye ayırarak açıklıyor: deneyimsel, yaratıcı, durumsal değerler. Bu değerlerden birini, ikisini ve hatta hepsini deneyimlemek mümkün, aydınlığı, sevgiyi hissederek anlamlandırmak olası. Kısaca anlatmak gerekirse; “yaratıcı değerler” dünyaya yaratıcılıkla ve üreterek katkıda bulunmayı seçmek ve deneyimlemek, “durumsal değerler” olaylar karşısında her ne olursa olsun verdiğimiz tepki, aldığımız anlamlı tavır.

Deneyimsel değerlere gelince bize sunulan güzellikleri “görmek”, bir çiçeği koklamak gibi güzellikten, doğadan, sanattan esinlenmek, onları yüceltmek. Gün doğumundan, gün batımından etkilenmek, hayran olmak. Bize sunulan, var olan bu eşsiz güzelliklerde aşkı bulmak, aşk olmak, minnettar olmak. Bir müzik eserinde, bir tabloda, kitapta kendimizi, sevgiyi, özlemi yakalamak. O kadar ki, bazen bunların etkisi ile üreterek paylaşmak. İyiyi ve iyilikleri görebilmek. Bir iyiliğe sadece tanık olmak bile insanı mutlu edebiliyor.

İyilikler yaparak ışığını yayan genç bir adam deneyimlerini kaydetmiş sosyal medyada, örneğin. Sokaklarda insanlarla iletişim kurarak yardıma ihtiyacı varmış gibi yapıp, yardım istiyor. Red cevaplarından yılmıyor, ona yardım etmek isteyenlere sürpriz yaparak para ya da hediye veriyor, bazen de süpermarket sepetindeki ürünlerin hesabını ödüyor. Mesela, omuzları sadece havlu ile örtülmüş şekilde sokakta rastladığı kişilere “üşüyorum bir dolara ihtiyacım var üstüme bir şey almalıyım” diyor. Ona yardım edenler genelde evsizler, yerde oturup dilenenler. Dilenen biri parasını seve seve veriyor, çünkü halden alıyor. Karşılığında içi para dolu zarf uzatıyor. Bir mağazada elinde bir kartpostal ile yaşlı bir bayana parasının yetmediğini söylüyor. Bayan yardım edince neden para verdiğini soruyor. “Çünkü ihtiyacın vardı” cevabını alıyor. Bir de ekliyor, “Tanrı sevgidir”. Bunları sanal da olsa izlemek iyi geliyor. Yardım eden insanlar karşılığında ödül alınca çok şaşırıp bir de sevinçten ağladıkları zaman aslında kendilerinin ihtiyacı olduğu anlaşılıyor. Biz de izlerken ağlıyoruz:) Sokaktaki sıradan insanların verdikleri cevaplarla, hareketleri ile ne kadar anlayışlı ve derin olduklarını görmek umut veriyor.

Anlamlı yaşamak değerlerimizin farkında olup ona göre seçimler yapmaksa eğer, yaşamın her anında seçimlerimizde özgürüz. Sosyal medyada neyi takip edeceğimiz değerlerimize bağlı. Güzel haberler veren, insanlara yapılan iyilikleri, doğa fotoğrafları paylaşan, kısaca bize iyi gelen her şey olabilir. Bazen olayları kontrol edemezsek de aldığımız tutum bizim elimizde.

Güzellik ve iyilikten söz ettik. Yaşam boyu aradığımız hakikat ise görebilirsek her yerde. İyilikte, güzellikte. En kötü zamanlarda bile. Çiçeğin kokusundan mutlu olan, güzeli gören arkadaşımız yolun sonuna gelerek dünyadan ayrıldı geçen hafta.. Kendisine yakışan bir şekilde zerafetle, nefis çiçeklerle yağmur çiselerken uğurlandı... Her şey geçici, sevgi ölümsüz, hakikat sevgide ve her yerde. Zaman ve mekandan bağımsız. Bizi ayakta tutan, umut veren de bu.

İyiliğin, ışığın, güzelliğin çok olduğu dikkatimizin ise başka yerlere çekildiği, karanlık insanların lider olduğu iyi insanların ise sesinin az duyulduğu bu deli dünyada “Love Generation” şarkısının sözlerindeki gibi “gelin sevgi nesli olalım.”