VAYERA - VAN GOGH

"İçimde büyük bir ateş yanıyor ama kimse ısınmak için durmuyor ve yoldan geçenler sadece bir tutam duman görüyor."

Vincent Van Gogh, bu dokunaklı sözleri 1880 yılının Haziran ayında kardeşi Theo'ya yazdığı, derin yalnızlığını ifade eden bir mektupta kaleme aldı.

Kendi yalnızlığımızı kabul etmesek de çoğumuz bu duyguyu anlayabilecek birkaç kişiyi tanıyoruz. Bireylerin kendilerini yalnız hissetmelerinin bir nedeni, sosyal etkileşimlerimizin çoğunun işlemsel olduğunu fark etmeleridir. 

Çoğu zaman rutin selamlama "NASILSIN?" samimi bir yanıt almak için değil, bir sonraki sorumuza devam etmek için bir şablon, baştan savma bir sorudur.

Biz gerçekten diğerinin refahını sormuyoruz, daha ziyade nazik ve düşünceli bir insan olarak itibarımızı korumaya çalışıyoruz, ama aslında uzanmış bir el değil, boş bir basmakalıp söz sunuyoruz.

Başkalarının bizden bir şey istediklerinde yalnızca bize ulaşmalarına veya bağlantı kurmalarına o kadar alıştık ki, birisi gerçekten nasıl olduğumuzu sorduğunda, "iyiyim" standardının ötesine geçmemizi beklediğinde hazırlıksız yakalanırız.

Yüzeyin altında ne yatıyor. ?

İlişkilerimizin çoğunda işlemsel olmak gerekli olsa da, günde bir veya iki etkileşimi, herhangi bir art niyet veya planlanmış sonuç olmadan, gerçekten dinlemeye ve ilgilenmeye adamalıyız.

Atamız Avraam, başkalarıyla bağlantı kurmak söz konusu olduğunda bunun bir örneği olarak bizlere ilham veriyor. Tora, başkalarına gerçek bir özenle nasıl ulaşmamız gerektiğini Avraam’ın misafirleriyle nasıl ilgilendiğini şaşırtıcı ayrıntılarla anlatır. (Bereşit 18:1-8)

"Ekmek alın, karnınızı doyurun, sonra yolunuza devam edebilirsiniz. (Bereşit 18:5)

Vermek istediğini ve karşılığında hiçbir şey beklemediği mesajını aktarıyor. Onları bir daha asla göremeyeceğini ve gelecekte bir iyilik isteme fırsatının olmayacağını bilerek yolculuklarına devam edebileceklerini söylüyor.

Günümüzde olduğu gibi kartvizitini veya Instagram kullanıcı adını vermedi. Yardıma ihtiyacı olan ve yardım istemeyecek insanlar olduğunu bilerek çadırının dışında oturdu. Lut gibi yanından birinin geçmesini beklemedi. 

Ancak en önemli kısım özenle hazırlanan yemek değil, ifade edilen şeydi. YANLARINDAYDI……

Kibar veya işlemsel olmanın ötesine geçti. Görevini yaptığını hissedebilir ve oradan uzaklaşabilirdi. 

O kalmayı ve hizmet etmeyi seçti. (Bereşit 18:8)

Bu güçlü ders dörtbin yıldan bu yana ışık saçmaya devam ediyor. "Çoğunlukla önemli olan, sosyal temasın miktarı veya sıklığı değil, bağlantılarımızın kalitesi ve bu konuda ne hissettiğimizdir.”

Mesele etkileşimde kalmak veya duygusal banka hesabınıza para yatırmak değildir. İnsana dokunmak ve ona kulak vermektir.

Avraam’ın misafirleri için orada olması, şefkatli ve başkasına odaklı olması gibi, size hiçbir faydası olmasa bile başka biri için orada olmaktır.

İkinci babamın (kayınpederimin) rahatsızlığı boyunca, şefkati ile - hekimlik bilgisi ile - insanlığı ile sonuna kadar aileme destek olmayı sürdüren böyle bir dostum olduğu için ne kadar şanslıyım bilemezsiniz…..

Atamız Avraam ile aynı adı taşıması şüphesiz ki bir tesadüf değil……

Hesed – Şefkat unsuru yalnızca maddi ihtiyacı olanların işi değildir; zenginleri de kapsar ve ekonomik ya da sosyal statüsü ne olursa olsun başka bir insana değer vermek ve onu onurlandırmaktır. Yalnız olmadığını hissetirmektir.

Bu nedenle manevi babamız Avraam sonsuza kadar anılacak bir sembol olmuştur.

Sevgilerimle  -  Shabat Shalom

Moşe PASENSYA

Geçen haftanın peraşasını okudunuz mu?

LEH/LEHA  -  İNSAN NEDİR? 

"Desteklerinizi Bekliyoruz: Şimdi Bağış Yapın!"

Yazarın tüm yazıları için tıklayınız