SEV, YAŞAT, OKU VE TABİ Kİ İYİLİK YAP...Davut'un Mezmurlarından

Ne mutlu o insana ki, kötülerin öğüdüyle yürümez,

Günahkârların yolunda durmaz,

Alaycıların arasında oturmaz.

Ancak zevkini RAB'bin Yasası'ndan alır

Ve gece gündüz onun üzerinde derin derin düşünür.

Böylesi akarsu kıyılarına dikilmiş ağaca benzer,

Meyvesini mevsiminde verir,

Yaprağı hiç solmaz.

Yaptığı her işi başarır.

Kötüler böyle değil,

Rüzgarın savurduğu saman çöpüne benzerler.

Bu yüzden yargılanınca aklanamaz,

Doğrular topluluğunda yer bulamaz günahkârlar.

Çünkü RAB doğruların yolunu gözetir, Kötülerin yolu ise ölüme götürür.

Hafta sonu. Montreal Pierre-Elliot T. Havaalanından dönüyorum. Trafik açık, bu trafik bu şehirde çalışma saatleri böyle olmaz, İstanbul’un trafiğini aratmayan bir trafik mevcuttur bu anayolda da…

Vancoverdan gelen misafirlerimi yolcu ettim, iki haftalık bir beraberlikde geleneksel yemekler yendi, varendada, gece yarılarına kadar süren şarap, peynir sohpetleri, açık havada edilen dualar, meditasyonlar ile sekiz yıllık arkadaşlığımızı daha da pekiştirdik, anılar yarattık,

Ve ben bu arada size yazacağım yazımın konusunu da belirlemiştim, ama son anda okuduğum şiir konuyu değiştirdi.

Kişilere yazarken ne ilham verir bilemiyorum ama benim yazı konularıma duyduğum bir kelime, veya havada dalgalanan bir yaprak ilham verebilir, ve yine öyle oldu.

Eve döndüm, pikabın düğmesini çevirdim, ortalığı Bethovenin sakin, dingin violin op.61’i sarıverdi, misafirlerden sonra ev gözüme bomboş gözüktü, biraz dinlenmek için okumak istedim elime aldığım David’in mezmurlarında karşılaştığım şiir bugünün konusunu belirleyiverdi.

İyi insan olmak

‘’Ne mutlu o insana ki, kötülerin öğüdüyle

yürümez’ ve şiiri okurken sorgulamaya başladım.

Tevrat ‘Yaşat’, İncil Sev’, ve Kuran ‘Oku’ diye başlar.

Bu üç eylem de ‘Iyilik’ çağrıştıran sözcüklerdir.

Fakat gerçek hayatta hiç karşınıza ben kötü bir eylem

yaptım diyen bir bireye rastladınız mı?

Bu sorunun cevabını size bırakıyorum…

Eğer hepimiz gerçekten iyiysek neden bu

dünyada bunca olumsuzluk hüküm sürüyor?

Acaba hiç aynanın karşısına geçip kendimizi sorguladık

mı, gerçekten iyi bir insan mıyız diye?

Yoksa, ilişkilerimizde maddi çıkarlarımız,

egolarımız, isteklerimiz doğrultusunda veya işimizde

profesyonellik adı altında bu mottoyu bir kenara atıp,

bir takım hoş olmayan şeyler mi yansıtıyoruz hayata…

En son ne zaman, kime ufacık da olsa bir iyilik yaptınız?

(Maddi olması şart değil)

Bu dünyaya gelme amacımız nedir? Sadece yiyip, içip,

zevk sefa yapıp, üstüne mal mülk edinmek mi???

Kişinin kendi kendisine bakıp ben iyi insanım, tamamdır

ben oldum diye bir tespit yapması mümkün değil, bu

kanıya ancak diğer insanlar karar verebilir diye

düşünüyorum…

Ha, ya sen iyiliğin neresindesin diye bana bu soruyu

yöneltebilirsiniz

Tabii, bu cevabı ben kendime veremem, ama kendime

ilk aynayı tuttuğumda, felsefe yapmaya pek vaktimin

olmadığı, hayatın hain koşturması içinde olduğum yıllardı, otuzlu yaşlarımda idim.

Şöyle ki, annemin evinde bir cuma aksamı, kardeşimin

dünürleri ile yemekte idik.

Sokağımızdaki, berbat bir durumda sokağa

atılmış bir Terrieri evime almıştım. Köpek bakımı ve

sorumluluğu konusunda tecrübem olmadığı gibi, tam

gün çaışıyordum, köpeği tutup, tutmamak konusunda

tereddütlerim vardı.

Masada bu konu açılınca, sokaktaki her hayvanı evimize

alamıyacağımız gibi bir laf döndü. Bir an duraksadım ve dedim ki:

‘Onu asla sokağa bırakamam, Tekila’ nın, (Köpeğe verdiğimiz

isim) ne kadar yalnız olduğunu hissedebiliyorum’.

Kardeşimin dünürü babama döndü,’ İzzet bey, kızın

hem güzel, hem de iyi kalpli’…dedi

Şöyle bir irkilmiştim, iyi kalpli kelimesi kafama dank

diye vurmuştu, gerçekten öylemi idim??

Canım babam da bana sevgi ve övgü ile bakarak

‘Öyledir Yıldan Hanım’ cım’ dedi.

Ve ben bu konuşmayı umuttum gitti, taki David’in

mezmurundaki şiiri okuyana kadar…

Bügünüme gelince, deneyimlediğim şu ki bazı insanlar

doğuştan iyidir, ve doğuştan gelen bu nitelik, kimileri

için doğal bir davranış şeklidir, ve bazı kişiler için ise,

iyilik, üzerinde çok çalışmaları, ve çaba sarfetmeleri

gereken esneme egzersizlerini

andırır.

Böylece, Montreal kara yolundan, mezmurlara, oradan

da iyiliğe geldik, hayat da böyledir işte…

Yollarımızın hep iyiliklere çıkması dileği ile Quebec’ten kucak dolusu

iyilikler...

RahelÇela B.

Yazarın tüm yazıları için tıklayınız