Dua etmeyi kişiselleştirmeye başladığım, anadilim türkçe kelimelerle O’na düzenli olarak kalbimi açmaya çalıştığım ilk aylardı. Kendime ayırdığım sabit bir zaman yoktu. Bazen otobüsten inip eve doğru yürürken bazen market arabasına listedekileri eklerken birkaç kelime çıkar diye deniyordum. Kalabalığın gürültünün içinde neredeyse imkansızdı.
Doğaya çıkmaya karar verdim. Kuş sesleri, yaprak hışırtısı arasında ilerlerken bu kez sessizliğin içinde neredeyse imkansızdı. Bir arkadaşımla paylaşmak istedim belki bana bir önerisi olabilirdi. Tanrı ile konuşuyor musun dedim? Kendinden emin bir şekilde cevap verdi: “bunda zorlanacak ne var ki… Neye ihtiyacın olduğunu düşünüyorsun ve sonra listeyi yüksek sesle söylüyorsun “. Nasıl yani Tanrı ile konuşmak dua etmek gerçekten böyle bir şey mi? Ben bunu “ver Allah”ım ver” diye adlandirdim ama bu cevaptan hiç tatmin olmadım.
Neler vermesini istediğimi düşünmeye başladım
Sağlık ver dedim . Bedenin bu dünyada önemli ama geçici bir kılıf olduğunu önce ruhumun sağlıklı olması gerektiğini anladım
Mutluluk ver dedim. Mutluluğuma engel olan eksiklikleri bulmak yerine , neye sahip olduğumun farkına varmam gerektiğini anladım.
Olgunluk ver dedim. Dışarıdan yardım ile kazanılan hiçbir şeyin tam olarak benim olmadığını meyvelerin büyümesi için bazen zor koşullara dayanması gerektiğini anladım.
Kibirden uzaklaşmak istedim. Sahip olduklarımın kaynağının Tanrı olduğunu hatırladım
Sabır istedim. Zamanın nasıl iyileştirdiğini anladım.
Çektiğim acılardan kurtulmak istedim. Günlük kaygıların ne kadar önemsiz ve zor zamanlarda Tanrı’nın ne kadar yakın olduğunu anladım.
Tanrı’nın yakınına bir adım attıkça “bana… Ver” diye biten dualar yerine “ vermemi sagla” demeye başladım. Tanrı’yı sevebilmek için başkalarını sevmek gerektiğini anladım.
Neye ihtiyaç duyuyorsam onun aslında benim içimde var olduğunu anladım.
Tanrı'ya dua ederken üç bölümden oluşan bir sohbet oluşturmaya niyet ediyorum.
Farkına varıp sahip olduklarım için teşekkür etmek, sahip olduklarımla yaptığım yanlışların sorumluluğunu üstlenmek ve sahip olamadığım için yapmakta zorlandığım şeyler için yardım istemek.
Tanrı’nın bana bir borcu yok. Her dua ettiğimde “bana… Ver “ diye iletmemi beklediği bir liste yok. Benim ona nefes aldığım her an için teşekkür borcum var ve bana verdiklerini başkalarıyla nasıl paylaşabilirim diye düşünmem gereken bir listem var.
Pesah’tan Şavuot bayramına kadar olan günleri sayarken Tanrı’nın varlığını hissettik. Tora'yı aldığımızda da sesini gördük diye yazılır. Yüzbinlerce ruh aynı anda bunu tecrübe ettik. Her dua ettiğimizde, soru sorduğumuzda, isyan ettiğimizde, kalbimizi açıp teselli aradığımızda sesini görebilmek dileğiyle.. İhtiyaçlarımızı gören , bizim için neyin hayırlı olduğunu bilen..
Ver Allah’ım ver…