Raşel Verter’in Ardından…

Amerikalı şair Robert Frost’un 1916’da yazdığı ‘’Gidilmeyen Yol’’ (The Road Not Taken) şiiri şöyle başlar:

Sarı ormanın içinde yol ayrımına geldim

Ne yazık ki her iki yoldan gidemezdim

Yalnız bir yolcuydum, öylece durdum

Bir yolun ötelerine doğru bakındım kaldım

Ta uzaklarda yitip gittiği yere kadar.

Düşünüp dururken öteki yolda karar kıldım…

(Erdal Ceyhan çevirisi)

Bu satırları ilk lise çağında okumuş ve fevkalade etkilenmiştim. Aslında şair hayatta alınan kararların bir çoğunun üzerinde uzun düşünülmüş, tartılmış ve rasyonel sonuçlara varanlardan fazla ani, fevri ve hızlıca uygulananların baskın olduğunu anlatır gibi…

Hepimiz bu tarz ‘’yol ayrımları’’ ile karşılaşmışızdır. Raşel ile birlikteliğimiz, 50 yıl kadar önce, benim için de böylesine bir karar aşaması idi.

Büyükada’nın en güzel kızlarından, çıtı pıtı, güleç ve afacandı. Kısa sarı saçları ve gizemli tebessümüyle o zamanların en meşhur sinema oyuncularından Jean Seberg’e benzediği söylenirdi.

Üniversite yıllarımdı; babamın iş dertlerine rağmen (belki de onu badirelerinden sıyırmak uğruna) çoşku ve umutla okuyor ve kendimi yetiştirmeye bakıyordum.

Güçlü bir aşk yaşıyorduk Raşel ile. Ada’nın Splendid Oteli’nin bahçesi ilişkimizi yeşerten mekanlardan biriydi. Yaz, deniz ve gezmeler… Gençlik ateşi vurmuştu.

Sürdü, fakat devamı gelmedi. Ben Londra’ya eğitim için gittim, o da bir başkasına yöneldi. Ayrılıklara rağmen arkadaşlığımız sıcaktı.

Ne yazık ki seçimlerimiz her zaman doğru olmuyor. Kısa bir süre sonra evlendiğini fakat eşi ile pek mutlu olmadığı haberini alıyordum.

Bense bir başka yola saptım. İstanbul’un çok uzağından birine kapıldım…ve tüm hayatım değişti.

Raşel Verter’i bu hafta kaybettik. Uzunca bir süreden beri hastaydı. 40 yıldan fazla hiç görüşmemiştik fakat haberlerini kızından zaman zaman alıyordum.

Yollarımız ayrı düştü, belki böylesi daha iyi oldu. Alevli gençlik yıllarımız soğuduktan sonra ormanda kaybolabilirdik de…