Aliya yapalı sekiz buçuk yıl olmuş.
Sekiz buçuk yıl…Yaparım, yapamam, dönerim, dönmem derken bu kadar zaman geçmiş işte…
Ve benim içimde Türkiye'ye ait sadece geçmişe dair ufak tefek kırıntılar kalmış. O kadar. Beynimin ücra köşelerinde sıkışmış kalmış anılarla, birkaç eski alışkanlıktan ibaret.
Nasıl oldu ben de anlamış değilim. Başlarda o kadar imkansız görünüyordu ki buralara alışmak, hemen hemen imkansızdı, yeni alfabe, yeni bir çevre, yeni bir mantalite…
Yeni sokak isimleri, yeni suratlar, yepyeni, eskisiyle alakası olmayan bir yaşam biçimi…
Dönebilecek durumum yoktu, hatta imkansızdı, o yüzden de başarmam şarttı. Her tür zorluğuna bir şekilde göğüs germek zorunda kalmıştım.
Peki ne zaman bitti Türkiye bağım benim için? Ne zaman kendimi tamamiyle İsraelli hisseder olmuştum? Ne ara? Ne ara Türk yemekleri mideme ağır gelmeye başlamış, eti sütü karıştıramaz olmuştum?
İnanın bilmiyorum. Bir şeyler oldu bu zaman dilimi içerisinde ve ben artık geri dönülemez biçimde İsraelin sularına balıklama dalmışım…
Aslında belki de değişimim Nili'ye taşınmamla eşdeğer de olabilir... Düşünüyorum da, farklıydı önceleri. Nili benim bakış açımı oldukça değiştirmiş olmalıydı. İsrael'de solcu kesimin 'mitnahalim' yani yerleşimci diye hitap ettikleri, benim gözümde her biri pırlantadan kıymetli İsrael'in hakiki kaymak tabakasını oluşturan insanlarla tanışmam vatan sevgimi yüreğime kazımıştı.
Bu insanlar kaliteliydi, hepsi okumuş, dinine, geleneklerine bağlı ama bir yandan da modern dünyaya kapılarını kapatmamış, aralarında kadın doktorlar, sanatçılar, avukatlar bulunan, saygılı, cesur, vatansever insanlardı. Onlarla bir arada olmak kendimi daha bir 'ait' hissettirmişti bana.
Çok şey öğrenmiştim onlardan. Çok çocukla da kariyer yapılabildiğini, bu toprakları sonuna kadar sahiplenmeyi, cesur ama bir yandan da şevkatli olmayı öğrenmiştim.
Nili, Modiin kentinden sonra yeşil sınırı geçince karşınıza ilk çıkan kasabadır. Bu sınırdan içeride Binyamin bölgesi başlar ve ta Ramallah'a, Yeruşalayim'e kadar uzanır. Buradan sonra artık başka bir dünyanın kapıları aralanır. Dağ eteklerine konumlanmış küçük Yahudi kasabalarının yanısıra yer yer Arap köyleri de vardır. Yahudi kasabalarının içerisinde oldukça sakin bir hayat sürer. Kapılar kilitlenmez, çocuklar sokaklarda sabahlara kadar serbestçe dolaşır. Merkezden birçok kişi tanımadığı, bilmediği için o sınırı geçmeye korkarlar, ama aslında buralarda cennetin anahtarı gizlidir.
Büyüsü de insanlarındadır. Yerleşimci değil, gerçek ev sahibi olarak…