Yeni hayata yolculuk…

Konsolosluk görevlisi ne gün gitmek istediğimi sorduğunda duraksadım.Bunu düşünmemiştim. Birden ayın on dokuzu deyiverdim.

Dedim de…Ne yapacakım? Nasıl yetiştirecektim herşeyi?

Ne yapıyordum ben..

İşte o an hızlı bir maratonun içinde bulmuştum kendimi.Aliya yarışı tüm hızıyla girdap gibi beni içine çekmeye başlamıştı. Beni sürükledikçe sarhoş oluyor, kendimi iyice kaybediyordum.

Ülke değiştiriyordum. Artık doğup büyüdüğüm, gençliğimin geçtigi o güzel sokakları turist olarak gezebilecektim. Barış Büfe'de son bir tost... Caddede son bir tur... Kadıköy'de son bir sinema. Ada unutulur mu? Tabi ki hayır. Bir son bakış da Büyükada'ma.

2011 yılının 19 Haziran günü öğlen on iki uçağına bindğimde tek yönlü İsrael vizemi uzun uzadıya incelemiştim. Biletimin geriye dönüşü yoktu. Ana rahminden çıkmaya hazırlanan bir çocuk gibi hissediyordum kendimi.

Uçaktan indiğimde denileni hatırlayıp duvarda tek başına asılı duran telefonu kaldırdım. Heyecanlı bir İngilizceyle vardığımı söyleyinde saniyeler içinde bir görevli beni almaya geldi. O güzel ve içten gülümseyişiyle bana bu dakikadan sonra milyonlarca kez duyacağım o sihirli cümleyi söyledi:EVİNE HOŞ GELDİN.

Kulaklarıma inanamamıştım. Sanki daha önce hiç yaşamadığım bir yerde ev sahibi gibiydim. Bana o hissi bu güne kadar yaşattıran bir sihir vardı buralarda. Eretz İsrael'in Tanrının hediyesi olduğuna ilk defa inanmaya başlıyordum.

Bu iyi bir başlangıç sayılabilirdi. Evet yıllardan sonra, o geçirdiğim karanlık, puslu ve oksijensiz günlerimden sonra geleceğe umutla bakmaya başlamıştım bile.

İsrael umuttu benim için. Umutsa yaşam ilacımdı. Son yedi yılımı sanki yetmiş yıl geçmişçesine dolu dolu yaşadım. Sanki yeni bir ömrün satırlarını oluştururcasına, özgürce, her anını ciğerlerimde hissederek. Sevginin ne demek olduğunu anladım. Yaşadığım toprağın bana gülümsediğini, beni sevgiyle kucakladığını hissettim. Yıllar sonra yazı yazmaya başladım. İşte bu mükemmel bir başlangıçtı!

İlk aylarımın parasız günlerini hatırlıyorum da…Bir külah dondurmanın verdiği hazzı hiç bir şeye değişmiyordum.Tıpkı küçük bir çocuk gibiydim. Gelecekle ilgili kaygılarım uçu vermişti gökyüzüne. Yerini ise koskoca bir UMUT almıştı.

Yedi yıl ve kocaman bir sevgi. Teşekkürler İsrael. Sonsuz teşekkürler.