ALİYA KARARIM

Tam yedi yıl önceydi…Telefonu kaldırdım ve İsrael Konsolosluğu’nu aradım.Hemen gün verdiler. Henüz verdiğim kararın ağırlığının farkında değildim. Kendimi hazırlıklara ve yeni hayatın getireceği heyecana vermiştim...

Karar ağırdı ve beni tüm gücüyle eziyordu aslında...

Bunu her ay düzenli gittiğim kısa İsrael gezileri gibi zannediyordum herhalde, hayatımda nelerin değişeceğini düsünemeyecek kadar sarhoş olmuştum.

Hayatımda bir devir kapanıyordu. Otuz iki yıllık bir yaşam bambaşka bir yöne giriyordu.

Ve ben hala ne yaptığımın farkında değildim.

On dokuz Haziran sabahı babası kızımı alıp götürdüğünde her haftaki ritüelden farklı bir durum olduğunu birkaç gün sonra Aliya firtınası dinince anlamıştım…Kalbimdeki ağırlık dayanılmaz bir hal almıştı.

Bu gidişin tek yönlü olduğu, o gün havaalanında pasaport kuyruğuna giderken gördüğüm annemin göz yaşlarında kafama dank etmişti. Ağlıyordu... çok ağlıyordu… Gidiyordum artık...

Yedi sene geçti. çok taşlar oynadı yerinden, çok sular aktı köprünün altından. İçimdeki o kırılgan küçük kız gitti, yerine geleceğine umutla bakan güçlü bir kadın geldi.

İsrael'in bana verdiği en güzel hediye umut oldu bu geçen yıllar içerisinde. Yaşadığım her sıkıntının ardından öyle güzel şeyler oldu ki, şu an yaşadığım ve vatanım dediğim ülkemde nefes aldıkça umut etmeye, umut ettikçe de başarmaya devam ettim.

Aliya kararı hayatımda aldığım en zor ama en doğru karardı. Zorluğu olmasaydı bugün bunu hatırlamayacaktım bile… Şimdi arkama bakınca attığım adımın büyüklüğünü ve yüceliğini kavrıyor ve ülkeme, yeni yaşamıma sıkı sıkı sarılıyorum.

Tek pişmanlığım daha önce gelmiş olmamak... Orduya katılamamak…Buranın okuluna gitmiş olamamak... Kısacası havasını daha önceden soluyamamak..

Eğer böyle bir karar alıyor iseniz, zorlukların sizleri yıldırmasına izin vermeyin. Adımı atamıyorsanız da çok zorlamayın. Nasılsa bir gün kendiliğinden gelecektir.

Herkese sevgilerimi yolluyorum.