Merhabalar… Geçtiğimiz haftadan beri bir faaliyet, bir telaş, inanır mısınız bazen Hint Mitolojisindeki 7 kollu Şiva gibi olmadığım için hayıflanıyorum. Her şeye yetişmek, mutlu etmeye çalışmak, görevler, sorumluluklar ve zorunluluklar, verilen sözler ve ders, ders, ders…
Çoktandır anlatmıyordum değil mi? Ulpan dolu dizgin gidiyor. Valla hiç fena değiliz. Artık küçük hikâyeler yazıp, anlatır duruma geldik. Öğretmenim benden çok memnun. Malum uzun yıllardır, Yahudi dini, kültürü, tarihi ve edebiyatı çalışıp uzmanlaştığımdan olsa gerek, öğretmenimiz Yemima bu konularda ne sorarsa, benim parmak havada. Kadın mest oluyor. Eh bende tabii ki… Ne de olsa İsrael’de ilk defa talebe olduğumdan, bende de ilk okul çocuklarının gururu ve heyecanı oluyor. Anlayacağınız, babaanne Sara okulda Sarale oldu. Yani Sarika!
Ulpanın yanı sıra İtahdut Yotsei Turkiya’nın da sıkı bir takipçisi ve hizmet verme tiryakisi oldum. Geçtiğimiz hafta derneğimizi, İstanbul’daki Alef ve Or-Yom kurumlarından gelen konuklar ziyaret ettiler. Türk Yahudi Cemaati Başkanı İzak İbrahimzadeh, vekili Cina Alkaş ve yardımcıları ile, İsrael’i daha önce ziyaret etme fırsatı bulamayan bir çok orta yaşta hanımefendi, derneğimizi şereflendirdiler. Keyifle yenen İsrael’e özgü yiyeceklerin ,yapılan açılış konuşmalarının ve Dr.Yael Çittone’nin,İsrael’i tanıtan projeksiyonlu sunumunun ardından ,eşim David Yanarocak ve bendeniz, Erensya Sefaradi müzik grubu olarak sahneyi aldık.
Eşim David Kohen Yanarocak’ın bestelediği müzikler üzerine, Yusuf Altıntaş’ın Ladino dilinde yazdığı ,muhteşem sözlerden oluşan şarkılarımızı dinleyicilerimize sunduk. Orada bulunan herkes, keyif ve mutlulukla sarmalandı. Kısacası mutluluk hanemize bir çentik daha atmış olduk.
Oğullar, gelinler, torunlar ve dünürler toplantısında, Cuma akşamı 13 kişi, bizim evde, bir masa etrafında toplandık. Ben o kadar çok yemek yapmışım ki, keşke 33 kişi davet etseymişim diye dövünüyorum. Biliyor musunuz bu, tamamen bir kültür meselesi. Buna Alaturkalık deniyor. Böyle gördük, böyle öğrendik. Midelerin çabuk doyacağını gözetmeden, aslında göz doyurmanın peşindeyiz. Ben bu gidişle adam olmadan öbür tarafa gideceğim. Kocamla üç gündür aynı yemekleri yemekten içimiz dışımıza çıktı. Elbette bu da bir kültür meselesi: İsraf günahtır, sonra Allah baba bize kızar. Sonra bize küser, bereketimizi keser…vs. vs.
Bu kadar komiklik yeter. Artık ciddi olalım. Şimdi efendim, gelelim 29 Nisan Pazar akşamına. gerçekten ne anlatsam, nasıl tarif etsem boş olur. Sanırım bir çoğunuz oradaydınız ama, gelemeyenlere biraz anlatmak istiyorum. O gece Raananna Kültür Merkezi’nde, İtahdut Yotsei Turkiya’nın düzenlediği olağanüstü konseri kaçırdıysanız, gerçekten yazık olmuş. Bu derneğin genç ve dinamik, geniş vizyonlu başkanı Ovi Roditi Gülerşen ve genç ekibi az zamanda çok güzel işlere imza atıyorlar. Bu konser gecesi ise bu çalışmaların doruk noktası oldu.
O geceye katılan yaklaşık 300 kişi, oradan son derece mutlu ve müziğe doymuş bir şekilde ayrıldılar. Arada münferit birkaç memnuniyetsiz varsa onlar için üzgünüm!
Konsere toplumumuzun ünlü ve başarılı bir müzisyeni olan Cozi Yosi Geron’la startverildi. Olağanüstü güzel sesiyle bütün izleyicileri coşturdu, kendine hayran etti. Onun yanı sıra çok tatlı bir sese sahip olan Suzi Uziyel de güzel Ladino şarkıları ile gönülleri fethetti. Cozi ile birlikte yaptıkları düetler de harikaydı. Çocukken büyüklerimizin bizleri uyutmak için söyledikleri şarkılar, hepimizi anılar denizinin derinliklerine götürdü.
Konserin ikinci bölümü bizim grubumuz Erensya Sefaradi ile başladı. 1993 yılında İstanbul’da kurulan grubumuzun üçüncü üyesi Gery Erdemanar, halen İstanbul’da yaşadığı için ne yazık ki bizimle değildi. Onun boşluğunu az da olsa doldurabilmek için, ulpandan sınıf arkadaşımız olan Ukrayna’lı Maria bize kemanıyla eşlik etti. Benim için bu konserin en duygusal noktası, büyük oğlum Soni’nin benimle birlikte iki şarkı söylemesi oldu. Canım oğlumla el ele aynı sahneyi paylaşmak ömre bedeldi açıkçası.
Konserin son bölümü ise yine oğlum Soni’nin de bir üyesi olduğu, Dany Meged yönetimindeki “Kolot Ha-Moshavot” grubuydu.12 kişilik kadın ve erkeklerden oluşan bu grup, mükemmel sesli genç İsrael’lilerden oluşuyor. Popüler İsrael şarkılarından oluşan, çok sesli kanonlarla bezeli repertuarları ile müthiş bir sükse yaptılar.
Gece, Cozi,Suzi,Soni,David ve benim eşliğimde söylediğimiz “Adio” adlı Ladino şarkıyla sona erdi. Coşku ve mutluluk doruktaydı. Ayakta alkışlayanlar, gözyaşlarını silenler, neşeyle el çırpanlar… bir dinletilerden sonra alınan, sevgi ve takdir dolu tebrikler, kucaklaşmalar, bir sanatçının alabildiği en güzel armağandır.
Sanat böyle bir şey işte, siz verirken mutlu oluyorsunuz, seyirci alırken mutlu oluyor. Bu sinerji müthiş bir mutluluk alış verişine dönüşüyor. Tanrı’ya bana böyle bir yetenek verdiği için her zaman şükrederim.
Laf aramızda konser deyip de geçmemek lazım; konser öncesi hazırlıklar, provalar ve müthiş heyecan, yaşanırken harcanan enerji ve mükemmel olma çabası, konser bittikten sonraki sevinç, tatmin olma duygusu ve tatlı yorgunluk.
Bu müthiş bir paket, ama gerçekten ömre bedel… Bu satırları noktaladıktan sonra, önce: yarın okul, sonra torunlar, sonra eve ders çalışmaya… yani Amok Koşusuna devam.
Yeniden buluşmak üzere sevgiler saygılar hepinize.
ÖNEMLİ NOT: Bazı okuyucularımız, İsrael-İsrail, Yeruşalayim-Kudüs gibi terminolojik olaylara takılıp kendilerini boş yere mutsuz ediyorlar. Yazıları okurken bu küçük detaylara takılıp esas filmi kaçırıyorsunuz. Yazılanları gönül gözleriyle okumayı deneyin. Bunları kafanıza çok takmayın. İsrael ve Yeruşalayim de bizim, İsrail ve Kudüs de bizim. Unutmayın hepimiz birimiz için, birimiz hepimiz içiniz.” Kol İsrael Haverim” demek istiyorum.