Geçtiğimiz aylarda, eşimle birlikte ortak bir karar aldık. Bu, yaşantımızı değiştirecek, dönüm noktası olarak adlandırılacak radikal bir karardı.
İnsanın hayatında bazı dönüm noktaları vardır. Örneğin okuldan mezun olmak, evlilik kararı almak veya eşlerden boşanmak, çocuk sahibi olmak… vs.
Doğup büyüdüğünüz, neredeyse orta yaşlılıkla, yaşlılık sınırında bir yaşta memleket değiştirmek, hiç de sanıldığı gibi kolay değil.
Bu kararı almamızın en önemli unsuru, oğul ve gelinlerimiz ile torunlarımızdı. Onların büyümesini izlemek, onlara dokunmak, kokularını içine çekmek, sıkıca sarılmak hiçbir servet ile ölçülmezdi.
Çocukluk ve gençlik rüyalarımın hepsinde burada yaşamak vardı. Tahsil hayatımı burada tamamlayıp, akademisyen olmak ve ileride siyasete atılmak, en büyük hayalimdi. Olmadı, olamadı… Sonra anne oldum, çocuklarımı burada büyütmek yine en büyük hayalimdi. Pek de oldu diyemem ama kendi zihniyetimde iki oğul yetiştirdim. İşler yoluna giriyordu. Büyük oğlum 18 ve küçük oğlum 22 yaşlarında iken memlekete göç ettiler. Burada okudular, evlendiler ve baba oldular. Artık memlekete kök salmaya başlamıştım. Ağacım burada tomurcuklanıp, çiçek açıyordu. Bir erkek, iki kız torunumuz oldu. Üçü de “Sabra”.
Biz şimdi yeni bir yolun başında ilk adımlarımızı atmaya hazırlanıyoruz. Bu yeni yaşamın acemisiyiz. Ata dilimizi öğrenmek, ana dilini öğrenmek kadar kolay değil. Yaman bir mücadele, ama ne gam? Kendi çapımızda başarılı olmaya gayret edeceğiz. Nedir ki, bu dilde edebiyat yapamayacağım kesin. Bilinmez, bir gün belki, Türkçe yazdıklarımı torunlarım tercüme edip kitaplaştırırlar.
Doğduğum ülkeden ayrılırken, birkaç şey canımı çok acıttı. Çok sevdiğim ve çeşitli dönemlerde hayatıma dokunmuş insanlarla vedalaşmak çok hüzünlüydü. Yıllardır yaşadığımız evimizi dağıtma ve taşınma süreci çok yorucu ve yıpratıcıydı. Götürülecek ve bırakılacak eşyalarımızı ayırmak süreci çok sıkıntılıydı. Tercih yapmak zorunda kalmak, deselerdi inanmazdım ama gerçekten çok zor bir işmiş.
Memlekette sevgiyle karşılaştık. Çocuklarımız, torunlarımız bayram ettiler. Canım ablacığımla yeniden kavuştuk. Dostlarımız bizi kolları açık karşıladılar. Sevgili Yakup Barokas ve eşi Sevgili Nelly sayesinde entelektüel hayatıma, hızlı bir giriş yaptım.
27 yıldır gazeteci/yazar olarak çalıştığım ve hala mensubu olduğum Şalom Gazetesi’nin yanı sıra artık Türkiyeliler Birliği Sitesi’nde de, kavram sayfasındaki Yahudi geleneği ve kültürü yazılarımın yanında ,”Penceremden” adlı köşemde deneme yazılarım da yayınlanacak.
Burada artık hem “Savta Sara” olacağım hem de ülkemin sakinlerinden biri olmanın onurunu ve keyfini süreceğim.
Bir dakika, sakın ola ki beni nankör olarak nitelemeyiniz. 62 yıl boyunca havasını soluduğum, ekmeğini yediğim, dilini konuştuğum, kültürünü ve yiyeceklerini çok sevdiğim Türkiye’yi azımsayıp, inkâr ettiğimi sanmayın. Tanrı izin verirse, fırsat buldukça, sevgiyle ziyaret edeceğim yerlerin birinci sırasında, her vakit güzel İstanbul’um olacak. Hatta anılarımı kaleme alıp, orayı ölümsüzleştirmek, şimdilerde, birincil derecede zihnimi meşgul ediyor.
Sevgili okurlar, yenidünyamdan merhaba, memleketin insanlarına, taşına, toprağına, ağacına, çiçeğine hoş buldum diyorum. Buraya layık, sevgi dolu, üretken bir birey olmak, kendi üslubumla hizmet vermek en büyük amacım olacak. ŞALOM ALEHEM.