VAYİGAŞ - RUHLARIN İYİLEŞTİRİCİSİ
- Moşe PASENSYA
- 1 gün önce
- 2 dakikada okunur
B.H.
İyi düşünür, kötü hareket ederiz. İkisini nefsinde birleştiren insan; bir istiridye kabuğu içindeki nadir bir inci tanesi gibidir. (Bernard Shaw)
Vayigaş'ın tüm manevi zorlukları ve kutsamaları, çok önemli bir ana dayanır. Yosef'in kendini kardeşlerine açtığı ana. Güç maskesinin, sahte benlik maskesinin ardında saklı kalan perdeden çıkar ve yüksek sesle ağlar.
Bunlar derin bir rahatlamanın ve sınırsız sevginin gözyaşlarıdır.
Bu genişleme anı, Yosef'in bir paradoksu kucaklamasının sonucudur. Yosef'in içinde görünüşte çelişkili iki gerçek yaşar ve ikisini de tutabildiğinde, gerçek benlik yapmacıklıktan kurtulur.
Hikayenin ilerleyen bölümlerinde Yosef bu anı kardeşlerine şöyle anlatır:
“Siz bana kötülük yapmayı amaçladınız, ama Tanrı bunu iyiliğe çevirdi.” (Bereşit 50:20)
Bazı günler çektiğimiz derin acıları kabul ederiz; masumiyetin kaybına yas tutarız; kötülüğün yüzüyle yüzleşiriz.
Bazı günlerde ise bu acıların aynı zamanda şefkatimizin ve gücümüzün kaynağı olduğunu kesin olarak biliriz. Kötülük gibi görünen şeyin, ruhu gerçeğe açan itici gücün bir yönü olduğunu anlarız.
Öyle bir gün gelir ki, bu iki bakış açısı aynı anda var olur. O gün içimizde sevinç ve ıstırap buluşur ve ortaya çıkan reaksiyon, sahte benliğin sınırlarını paramparça eder.
O gün özgürleşiriz. O gün Mısır’dan çıkış günüdür.
Her birimize, acı ve kurtuluş, trajedi ve mucizelerle dolu bir dünyada geçen muhteşem bir hikaye (yaşam) verilmiştir.
Bu zihniyetin en sevdiğim örneği, bir zamanlar Sanhedrin başkanı Şimi ben Geira’nın halk önünde Kral Davit'i aşağılamasıdır. Davit, generali Avişai’ın bu aşağılanmanın intikamını almasına izin vermez.
Kendisinin kurban olarak tanımlanmasını reddeder ve ölüm döşeğinde oğlu Şlomo’ya, Şimi’yi cezalandırmak için bilgeliğini kullanmasını vasiyet eder.
Bazı insanlar kurban olmayı sever çünkü başkasını suçlayabilmeyi severler. Kurban zihniyeti sizi şeytanla dans ettirir ve sonra cehennemde olduğunuzdan şikayet etmenize neden olur.
Yosef köle olarak satıldı. Kardeşlerine karşı dargınlık ve intikam isteği hissetseydi bu anlaşılabilirdi. Ancak Yosef bu tür duyguların üzerine yükseldi.
“…. kendinizi suçlamayın. Çünkü anlaşılan T.anrı beni, hayat kurtarmak amacıyla, sizden önce göndermiş!...... Şimdi, beni buraya gönderen siz değilsiniz, aslında T.anrı’dır.” (Bereşit 45: 4-8)
Bu tek yeni bir çerçeveye oturtma eylemi Yosef’in öfke ve haksızlık hisleri olmaksızın yaşamasına imkan vermiştir. Bu bize daha iyi bir günün ışığına çıkma direnci verir.
Evet ……. gerçekler değişmez, ama onu algılayışımız değişir.
Siz de aynısını yapabilir misiniz? Affedemiyorsanız bile, acıdan arınmak için gereken gücü bulabilir misiniz? Olgunluk, travmanızın üstesinden gelmek ve onu kötü davranışlar için bir bahane olarak kullanmayı reddetmektir.
Bizi kendimizden başka kimse kurtaramaz. İyileşme yolunda kendimiz yürümeliyiz. Acaba bu nedenle mi böyle bir bilgeliğe ulaşanlara “ROFE NEFAŞOT” – “RUHLARIN İYİLEŞTİRİCİSİ” olarak adlandırılıyorlar.
Günümüz dünyasında da Psikologların yöntemi bu değil midir?
Sevgilerimle - Shabat Shalom
Moşe PASENSYA
Geçen haftanın peraşasını okudunuz mu?
