KUŞLAR

Gece yarıları, uykudan uyandıran dürtüler, facebooku açtı, son mesajın tarihine  baktı, nerdeyse bir yıl... onun sayfasına girdi, ve ....

Oda sıcak, dışarısı soğuk. Salona  inerken ahşap merdivenlerin sesi yırttı, sessizliği...

 Koltuğa geçti. Umulmadık bir saatte, aşağıya inince köpekler, uykulu, soran gözlerle baktılar.  

 -Uyuyun, daha kahvaltı zamanı değil...

Kadının gözleri, duvardaki kuşlara takıldı,  ikişer çiftten oluşmuş kuşlar bir dalda, çiftler başbaşa vermiş...

---------------------------------------------------------------------------

Kadın, diğer kadına sordu, ‘Bunu da vermek istediğinden emin misin?’

Çok tatlıymışlar, çiftler, nasıl da aşkla sokulmuşlar birbirlerine.’

Evet, anlamanında başını salladı diğer kadın, yerim yok, birçok şeyi vermem lazım...

Diğer kadının aklından,- bu incecik demir  levha üzerine yapılmış kuşların aslında hiç yer kaplamıyacağı geçerken, ağzından  -aslında asabilirsin duvarına- gibi birşeyler döküldü...

VE, barınaktan alınmış yaşlı siyam kedisi dışındaki herşeyin, sanki her an bir yerlere gidiliyormuş hissi uyandıran  odada, eşyaları düzenlemeye çalışan, gür sarı saçları omuzlarına dökülmüş, gök gözlü, balık etli kadına bakarken, diğer kadın -Bu kadın iyilerden- diye düşündü.

Kadına göre; insanlar ikiye ayrılırdı: İyi olarak doğanlar ve iyi doğmayanlar. İyi olmayanların işi zordu, çok çalışmak gerekirdi iyi olmak için…

Diğer kadın ‘İstersen alabilirsin, yoksa kapıya koyacağım diğer eşyalarla birlikte...’ diye mırıldandı.

O zaman ben alıyım dedi, diğer kadın, demir çubuk üzerine oturtulmuş, incecik el oyması demir işçiliği kuşları aldı, ki  daha sonra kadının evinin salonunda yerini bulacak, o istenmeyen kuşları…

Biri Quebecli daha genç, diğeri, uzak bir diyardan göçmüş, orta yaşlı kadının kaderi bir parkta, covid döneminin sonlarında, 2020 yılı Eylül ayında kesişmişti.

Göçmen kadın, hayati bir ameliyattan sonra uzun bir nekahet dönemi geçiriyordu, dalgındı, dikkati daha çok doğada, köpeğinde idi, Quebecli kadın onunla iletişim kurmak istedi ve dostlukları başladı...

Quebecli kadının köpeği kendisinin değildi, komşusu vefat etmiş, ve diğer komşularla, imece usulü, sahipsiz  köpeğe bakıyorlardı, kısa, kesik  bilgiler verdiler birbirlerine  hayatları hakkında…

Sonra bir gün, soğuk bir şubat, erken kararan akşam üzerlerinden birinde, göçmen kadın, kütüphaneden çıkmış, ağır ağır yağan kocaman kar tanelerinin altında acelesiz adımlarla evine yürürken, ahşap kapısı yeşile boyanmış, yolunun üstündeki küçük, sıcak kahvede, bir mola vermek istedi. Sipariş verirken gözü, dükkânın vitrinine yansıyan bir çift  göz ile karşılaştı. Kadın gülümsedi, bir çift göz  içeri girdi. Camın önüne geçtiler, birlikte kahve içtiler, gün kararmıştı, cama kocaman kocaman kar taneleri yapışıyordu, ve caddeden geçen arabaların farları yansıyordu cama...

Daha sonraki günlerde, zaman zaman buluştular, çokça hayata dair konuştular...

Quebecli kadın, bisikletleri, açık havada uyumayı, eski eşyaları seviyordu... Şimdiki projesinin sokak kenarına atılmış bir –Pego bisikleti tamir etmek olduğundan bahsetti...

Çalışmıyor musun? diye sormuştu kadın, ‘Hayır’ diye yanıtlamıştı Quebecli kadın.

-Depresyonum var, biraz zaman tanıdım kendime, bilirsin işte hani pijamalarını hiç çıkarmak istemezsin ya üzerinden...

Çalışmak iyi gelir aslında, diye aklından geçirdi göçmen kadın, ama onun

yerine,

-Ben yüzmeye gidiyorum, bana takılabilirsin... demişti.

-Mayom yok, verdim hepsini...

‘Sportmen Quebec’in’  kadının gardrobunda, bir mayonun olmaması?

diğer kadın yorum yapamadı...

-Niye verdin ki mayolarını? Su gerçekten iyi gelir, yüzmek; ilaçtan daha etkilidir...

-Okey en kısa zamanda edineceğim bir mayo...

Sonra bir gün, kadın köye taşınmadan önceleri, yine parkta karşılaşmışlardı, quebecli kadının yanında erkek arkadaşı vardı...

Daha sonra buluştukları bir gün, kadın dedi ki, - memnun oldum, bir arkadaşın olduğuna-

Quebecli kadın, -yürümeyen bir beraberlik... diye yanıtlamıştı.

-Peki neden birliktesin?

-Yalnız kalmamak için, gece koltukta birlikte oturup fim seyretmek falan... ama yürümüyor işte...

---------------------------------------------------------------------------------------

Kadının, kuşlara takılan gözleri, açık duran mesajlara döndü.

Qubecli k:

1 Ocak 2023

-İyi yıllar...

Diğer K:

-Sana da...

Mart 2023

Diğer K:

-Buluşalım...

Qubecli k:

-Enkısa sürede...

Ağustos 2023

Diğer k:

- Oraya geliyorum, müsait misin?

Qubecli k:

Cevap yok

Cevap yok

Göçmen kadın:

Herhalde arkadaşlık etmek  istemiyor benimle..(Önyargı)

Göçmen kadın: Unutuş, işlere güçlere dalış...

Josée Arsenault anısına... 27.02.1975- 16.03.2023

Sevdiğin insanlar sende derin bir nezaket, sevgi ve şefkat gördüler. Bizi çok erken terk ettin.

(Dikkat! (Yalnızlık- depresyon) çağın en tehlikeli sinsi hastalığı...) RahelÇela B.

Yazarın tüm yazıları için tıklayınız