Herkes Kendinden Sorumludur

Bu hafta size Facebook’tan bir arkadaşımdan gelen bir yazıyı (maalesef kaynağı belirtilmemiş) paylaşmaya, daha doğrusu tercüme edip kendimce yorumlamaya karar verdim. Çünkü bazen bir yazı okursunuz da, “İnanılmaz! Bütün duygu ve düşüncelerimi yansıtıyor,” dersiniz ya, hani kaleminiz ne kadar kuvvetli olursa olsun, “Daha iyisini yazamazdım,” diye geçirirsiniz ya aklınızdan… İşte bu da böyle bir yazı. Umarım seversiniz…

Annem pek uyumazdı. Sürekli bitkin, sinirli, huysuz ve huzursuzdu. Her daim hastaydı, ta ki o güne dek; bir anda değişiverdi. O gün babam ona: “Üç aydır iş arıyorum ve hâlâ bir şey bulamadım. Arkadaşlarla bira içmeye gideceğim,” dediğinde, annem, “Peki,” diye yanıt verdi.

Sonra kardeşim geldi ve “Üniversitede bütün derslerim kötü,” dedi. Annem, “Sorun değil, kurtarırsın. Yoksa gelecek sene aynı dersleri yeniden alırsın, ama okul harcını sen ödersin,” dedi. Bu kez ablam, “Anne arabayı çarptım,” dedi. Annem de ona, “Olsun kızım,” dedi, “arabayı tamirciye götür ve masraflarını ödemenin bir yolunu bul. Bu arada okula otobüsle gidip gelirsin.” Sıra gelinindeydi: “Anneciğim, birkaç ay sizde kalacağım.” Annem, “Peki,” dedi, “oturma odasındaki kanepeye yerleş ve dolaptan kendine bir battaniye kap.” Hepimiz, annemin tepkileri karşısında şaşkınlığa düşmüştük. Bir psikiyatra gittiğinden ve kendisine önerilen “umurumda değil” adlı sakinleştiricileri kullanmaya başladığından – hatta dozunu abarttığından – kuşkulandık. Bu bağımlılıktan kurtulması için kendisine yardım etmeyi önerdik. Annemse şöyle anlattı:

“Herkesin kendi hayatından sorumlu olduğunu anlamam uzun zamanımı aldı. İçimdeki ıstırabın, kaygının, uykusuzluğumun ve stresimin sizin sorunlarınızı çözmediğini, aksine benim sorunlarımı daha da kötüleştirdiğini keşfetmem seneler sürdü. Ben hiç kimsenin yaptığından sorumlu değilim ve mutluluk kaynağı olmak benim görevim değil. Ben sadece bu olaylara verdiğim tepkilerden sorumluyum. Dolayısıyla, kendime karşı esas görevim sakin kalmak. Kendinize uygun çözümleri kendiniz bulmanız gerekiyor.

Yoga, meditasyon, kişisel gelişim, akıl sağlığı, sinir dilbilimsel programlama dersleri aldım ve hepsinin ortak bir paydada birleştiklerini gördüm. İnsan yalnızca kendini kontrol edebilir ve her ne kadar zor ulaşılsa da, herkes kendi problemlerini çözmek için gerekli kaynaklara sahiptir. Benim görevim sizin mutluluğunuz için dua etmek, sizi sevmek ve cesaretlendirmek, ancak sorunlarınıza çözümü ve mutluluğu bulmak SİZİN elinizde. Ben sadece, bana sorduğunuz takdirde size tavsiyede bulunabilirim; buna uyup uymamak size bağlı. Kararlarınızın iyi ya da kötü sonuçları olacaktır ve bunları SİZ kendiniz yaşamak zorundasınız.

Bundan böyle sorumluluklarınızın, vicdan azaplarınızın, hatalarınızın ya da pişmanlıklarınızın savunucusu, sorunlarınızın omuzlayıcısı görevimden istifa ediyorum. Artık sorunlarınızı kendi kendinize çözmeli, aracınızda her daim bir stepne bulundurmalısınız. Şu andan itibaren, hepinizi bağımsız ve kendi kendine yeten birer yetişkin ilan ediyorum.” Şaşkınlıktan hepimizin dili tutulmuştu.

O günden itibaren, aile bireyleri uyum içinde yaşamaya başladı, çünkü herkes ne yapması gerektiğini tam olarak biliyordu. Bu sistem bazılarımıza zor gelebilir, çünkü başkalarına karşı hep sorumluluk hisseden bireyler olarak yetiştirildik. Sevdiklerimizin zorluklarla mücadele etmelerini asla istemeyiz. Amacımız herkesin mutlu olmasıdır. Ancak bu yükü omuzlarımızdan ve sevdiklerimizin üzerinden ne kadar çabuk alırsak, onları kendi sorumluluklarıyla baş edebilen bireylere dönüştürebiliriz.

Demem o ki, bu dünyaya geliş amacımız herkesin eli ayağı olmak değil. Kendimizi böyle bir baskı altına almaktan vazgeçmenin zamanı geldi de geçiyor bile.

Yazarın tüm yazıları için tıklayınız