Doğum Günüm – Parasha Vayeishev- Ve yaşadı

Vayeishev (27 Kasım)Bu tarih, haftalık Tevrat bölümü Vayeishev’e denk geliyor. Vayeishev, Yusuf’un hikayesi üzerinden kıskançlık, sabır ve içsel uzlaşma, kendini ifade etme temalarını işler. Yusuf’un kardeşleriyle ilişkileri ve başına gelen zorluklar, kendi korkularımız ve geçmişimizle yüzleşme yollarını simgeler.

Merhabalar sevgili dostlar,Bu yıl da hayatın mumlarından birini daha söndürdüm ve ilerlemeye devam ediyorum… Üstelik bu kez, yıllardır yapmadığım bir şeyi yapıp fotoğraflı, duygularımı paylaştığım bir doğum günü paylaşımı bile yaptım sosyal medyada.

Eskiden doğum günleriyle aram hiç iyi değildi. Ama babam için önemliydi. Mutlaka kocaman çilekli bir pasta ile taçlandırırdı doğum günümü ve o güne ait anıları aktarırdı her sene yeniden bana. Bana gelince, ben kutlamaları saçma bulur, doğum günümü adeta kıyı köşe saklardım. İş yerindeki geleneksel kutlamalara dahil edilmemek için bile not bırakırdım: “Lütfen benim doğum günümü ilan etmeyin.”

Ama sonra bir dönüm noktası yaşadım.Birkaç yıl önce, elli yıllık komşu kızı arkadaşım ile WhatsApp’ta sohbet ederken — konu neydi hatırlamıyorum; felsefi, kadınlara dair derin sohbetler yaptığımız bir gündü — bir anda şöyle dedi:“Biliyor musun, bu senin yaptığın aslında self abuse’a girer.” (Duygusal öz-zarar)Bir an duraksadım.“Self abuse mi? O da ne?” diye sordum.“İşte senin kendine yaptıkların” dedi arkadaşım sakince.

O konuşma gelip geçti ama ben o gün farkında olmadığım bir durumu fark ettim. Konumuz doğum günü bile değildi; ama ben eleştiriyi her zaman ciddiye alırım. Çünkü doğru eleştiri insanı ileri taşır.

Araştırmaya başladım. “Self abuse” kavramı çok geniş; fakat kadınlar ve özellikle ben kendi hayatıma indirdiğimde arkadaşımın kastettiği şuydu:Kendini görünmez kılmak, küçültmek, ihtiyaçlarını hep geri plana atmak, sevdiklerinin ihtiyaçlarını kendi öz varlığının önüne koymak ve yıllarca kendisi için bir kutlamayı bile çok görmek… Ben de aynen öyle yapmıştım.

“Bir yaş daha geçti, zaman azalıyor; bu kutlamanın anlamı ne?” deyip doğum günlerini anlamsızlaştırmıştım. Ama arkadaşım bana bir ayna tutmuştu. Farklı davranışlarımdan yola çıkarak aslında kendime çoğu zaman haksızlık ettiğimi yüzüme söylemişti.

Ve anladım ki doğum günü bile kutlamak istememenin, hatta kendim için küçücük bir kutlamayı hak görmemenin adı, duygusal bir öz zarardı. Ani bir fiziksel şey değil… Yıllarca süren, insanın kendini değersiz hissetmesine yol açan derin bir kalıp.

İşte bu yıl, o kalıbı kırmanın küçük ama anlamlı bir adımını attım. Facebook’ta hissettiklerimi paylaştığım fotoğraflı bir post yayınladım. İnanılmaz güzeldi; neredeyse yıllardır görüşemediğim eş, dost ve arkadaşlar aradı, yazdı, konuştu. Doğum günüm bir anda telefonlar ve mesajlarla adeta bir şenliğe dönüştü.

Elbette ikinci alternatifim de sessiz kalıp kabuğuma çekilmek olabilirdi. Ama hangisi daha iyi diye sorarsanız… Evrene ve insanlara açık olmak, kalbimizi açmak gerçekten çok keyifli.

Vancouver’da yaşarken katıldığım Yenilikçi Sinagog Or Shalom’da da bu mantıkla tanışmıştım. Açık olmak, duygu ve düşüncelerimizi paylaşmak önemliydi. Hatta sinagogda hepimizin söylediği bir şarkı vardı: “I am opening.”Ve işte ben de bu yıl, kalbimi biraz daha açtım. Küçük bir adımdı, ama büyük bir fark yarattı…

Benim yaşadığım bu doğum günü deneyimi de bana kendi içimde bir uzlaşma fırsatı sundu: geçmişte kendimi küçümsemiş, ihtiyaçlarımı geri plana atmış olduğum yıllara karşı bir barış… Kendimi açmak, duygularımı paylaşmak ve küçük kutlamaları hak görmek, tıpkı Vayeishev’deki sabır ve içsel olgunlaşma gibi bir yeniden doğuş anı oldu.

Sevgiyle kalın.

RahelÇela Behar

IYT dip not :

İfade edilen görüşler İYT web portalının editöryal politikasını yansıtmayabilir.

Yazarların düşünceleri sadece kendilerini bağlar.

 Bir önceki yazımı okudunuz mu?

Neden bu Yahudi düşmanlığı?

"Desteklerinizi Bekliyoruz: Şimdi Bağış Yapın!"

Yazarın tüm yazıları için tıklayınız