Evet bu haftaki yazım da yine biraz medya, biraz da ayıptır söylemesi, dünyamızdaki güzel şeyler üzerine. (Unutmayın güzel haberler tehlikeli ve ayıptır nerdeyse…)
Yazıma ilham veren Charles Groenhuijsen isminde 40 yıllık bir gazetecinin whatsapp’larda dolaşan bir klibi.
Zor soyadlı gazetecimiz, yüzde yüz katıldığım şu görüşlere yer veriyor klibinde;
“Gazetecilik, medyacılık yaşamın bir aynasıdır” diyor. Günümüz medyası bu aynadaki görüntüyü bulanıklaştırıyor. Breaking News /Son Dakika başlıkları altında kötü haberlerle içimizi karartmak, -ve tabii ratingi de arttırmak- için elinden geleni yapıyor.
Bense diyor, gazetecimiz, “Son Dakikalara” değil, “Sessiz Devrimlere” odaklanmayı yeğliyorum. Günümüzde dünya çapında fakirliğin azalması, çocuk ölüm oranlarının ciddi boyutlarda düşürülmesi, insan ömrünün kaliteli bir şekilde uzaması, genel sağlık şartlarının düzeltilmesi gibi son derece olumlu gelişmeler yaşanıyor.
Medyanın mesajları ise yarınların sadece daha kötü olacağı… İnsanları korkutan, kızdıran, yaşamı çirkinleştiren mesajlar. Medya kötülükleri güçlendirmeyi yeğliyor. Bense güzellikleri çoğaltmayı yeğliyorum.
İyimser olmak bir tercihtir. Ve ben bir medya mensubu olarak iyimser olmayı seçmekle kalmıyor, aynı zamanda bunun medyanın bir görevi olduğuna ve bu tercihin daha güzel bir dünya, daha güzel bir yaşam için şart olduğuna inanıyorum, tabii ki kötülüklere de gözümüzü kapatmadan.
Zor soyadlı gazetecimizin söylediklerini ispatlamak için de, muhtemelen çoğunuzun çoğunu duymadığı bir seri güzel haberi sıralamak istiyorum.
Örneğin Hindistandaki son derece dar gelirli bir öğrencinin sadece 30 dolar karşılığında sahip olabildiği bilgisayar sayesinde M.I.T.’deki bir video konferans dersine katılabildiğini herhangi bir haber ajansından duydunuz mu? Ve milyonlarca Hintli çocuğun bilgisayarlandırıldığını ?
………
İngilterede 60 odalı bir otel, Korona salgını nedeniyle 45 “homeless”i misafir etti. Normal zamanda gecesi 155 paund olan otel bu sayede personelini ne işten çıkartmak, ne de ücretsiz izine yollamak zorunda kaldı. Duydunuz mu ?
….
Yeni Zelandada bir hukuk bürosu olan Jenny Beck ismindeki işveren Covid-19 sonrası işlerine dönebilen çalışanlarına bir sürpriz hazırladı. Hepsine biner dolarlık birer ikramiye vererek bu parayla küçük esnaftan veya turizm sektöründen seçecekleri harcamaları yapmalarını istedi.
Böylece hem çalışanlarını şımarttı, hem de zor günler geçiren yerel esnafa bir destekte bulundu. Ama böyle güzel bir girişim neden ana akım medyada haber olsun ki? Good News is No News! demiştik, değil mi ?
….
Sosyal Mesafe kavramının büyük önem taşıdığı Ramazan Bayramında Almanya’daki IKEA firması çok büyük otopark alanını Müslümanların emrine tahsis ederek bu mübarek günde namaz kılabilmelerini mümkün kıldı.
….
Suudi Arabistanlı yazar ve sosyal yorumcu Abdülhamid Al Gobayn BBC’nin Arapça yayınında verdiği demeçte Filistinlilerin kaybettiğini ve Suudilerin İsraelle normal diplomatik ilşkiler kurmasının zamanının geldiğini belirtti.
….
Hollandalı Avantium şirketi Coca Cola, Danone ve Carlsberg gibi gıda devlerini de arkasına alarak, bir sene içinde parçalanarak kendini yok edecek bioplastik ambalajlar üretimine başlayacak. Çevre dostlarını mutlu edecek bir haber.
….
Filistin Özerk Yönetiminin ders kitaplarında şiddeti, terörü ve Yahudi düşmanlığını körüklemesine artık tahammül edemiyen Norveç Hükümeti, F.Ö.Y. eğitim sistemine yaptığı yıllık bağış tutarını düşürme kararı aldı.
….
Korona salgının yol açtığı sorunlara kendince bir çözüm getirmek için kolları sıvayan Amerikalı Kroger gıda şirketi, süt üreticilerinin fazla üretimine çare olmak için onlardan bu miktarları satın alarak Gıda Bankasına bağışladı. 200 000 gallonluk bağış hem süt üreticilerinin yüzünü güldürdü, hem de süte erişimi olmayan muhtaç çocukların beslenmesine yardımcı oldu.
….
Bu haberlerden daha onlarcasını, yüzlercesini sıralayabilirim.
Ama ne benim daha fazla yerim, ne de sizin okuma sabrınız var. Duralım.
Beyazı beğenmemizi sağlayan siyahtır, karadır. Siyahın olmadığı yerde beyaz anlamsızlaşır. Benim bu haftaki, kötü haberim, siyahım da aşağıdaki olay:
Televizyonda Kanal 12, sanırım akşam haberleri… Bir lokantanın güvenlik kamerasından çekilen görüntüleri izliyoruz. Bir aile, iki veya üç çocuklu. Annenin önüne bir tabak geliyor. Kadının saçıyla oynamaya başladığını görüyoruz. Saçını çekmeye çalışıyor. Başaramayınca 10 -12 yaşlarında, yanında oturan kızından yardım istiyor. Kadının saçından bir tel koparmayı başarıyorlar, önündeki yemek tabağının içine yerleştirip, garsonu çağırıyorlar.
Vakit kaybetmek istemeyen kocanın “saçlı” tabağı alıp garsona doğru yol aldığını görüyoruz. Tabii bundan sonra da ailenin lokantadan isteyeceği tazminatın pazarlığı başlayacak.
Lokantaya gelecek kadar parası ve düzgün giyimi olan nasıl bir anne, -(ve baba) - çocuklarına böylesine adi bir eğitim verebilir? Ve böylesine eğitim alan bir çocuktan toplum ne bekliyebilir? Beni en çok kızdıran olaylardan biri de TV’nin tüm ailenin suratını bulutlaması oldu. Tabii medya hem “politically correct” olmaya çalışıyor, hem de muhtemel bir “karalama” davasından çekiniyor.
Halbuki bana kalsa bu kadının ve babanın suratlarını vermekle kalmaz, yakın zumlamaya da çalışırdım. Böylece belki de böyle bir çirkefliği yapmayı düşünen başkalarını caydırabilirdim. Ne var ki kanun koyucular ve uygulayıcılar, bireyin hürriyetinin sadece diğer bir bireyin sınırında değil, toplumun da hürriyet sınırında bitmesi gerektiğini yeterince algılamış değiller. Ne kanunlar, ne de uygulamalar böyle durumlarda afişe edilmeyi olası kılıyor.
….
Öte yandan İsrael’de bir asker şahsen hiç tanımadığı ama yaratıcılığını çok takdir ettiği bir müzik adamımıza, (Kobi Oşrat), böbreğini bağışlayarak onun yaşama tutunmasını sağladı. Altruizmin tavan yapması………………….
Dünyamızda kötü şeyler tabii ki oluyor.
Ama bunları “son dakika” başlıkları altında pompalayıp güçlendireceğinize, sevgili medyacılar, bizlere biraz da olumlu haberleri verseniz de yaşamımızı bir nebze güzelleştirmeye çalışsanız?
Çok mu istedik yoksa?