Bu platforma katkıda bulunmaktan dolayı hem seviniyor, hem de gergin saatler geçiriyorum. Editör beni mecbur ediyor: Konu bulmama, odaklanmama, yazıyı yetiştirmeme ve tekrar gözden geçirerek hatalarımı kısmen düzeltmeme…İki haftada bir kendimi toparlayıp, boş düşüncelerden sıyrılıp, ilk önce yazarın kendisini tatmin eden satırlar döşemeye soyunuyorum.
Buraları okuyanların ortalama yaşının yarım yüzyılı geçgin olduklarını tahmin ederim. Bu yüzden ‘’uzunca yaşam’’ diye başladım yazıma. Kariyer baskıları hafifledikçe iş yetiştirme, sonuca varma, rekabetten önce davranma gereksinimi giderek azalıyor. Özellikle emeklilik yıllarında torunlarla ilgilenmek, yolculuklar planlamak, hobilere zaman ayırmak ve bazen de yan gelip yatmak yaşam programını oluşturur.
Oysaki ruh ve beden sağlığımız bakımından hafif rekabette yarar var. Bizi ‘delicesine’ sürüklemeyecek fakat hazırlık, geliştirme ve ilerleme evrelerini barındıran, sınır tarihleri (deadline) içeren ‘yarışma’lara açık olmaya davet ediyorum herkesi…
Amaç: diri kalmaya devam etmek, eski günlerden farklı alanlarda kendini geliştirmek ve gelecek aylara, yıllara bakıldığında hala heyecan dolu beklentiler bina etmek.
Bu yıl iki hedef seçtim: Biri yüksek bir dağa tırmanma, diğeri bir açık deniz boğazını karşıdan karşıya yüzerek geçme. Her ikisi de ilk kez girişimde bulunduğum meydan okumalar (challenge).
‘’Yüksek dağ’’ İngiltere ve Galler Ülkesinin en tepe noktası: 1085 metrelik Mount Snowdon. İngiliz ve Gallilerin yaşadıkları topraklar o kadar ova ki, Ağrı Dağı’nın beşte biri veya Hermon’un yarısı dahi tırmanma addediliyor.
Mayıs ayında ayakkabı, yürüyüş sopası, parka vb hazırlıklarımı tamamlayarak Londra’dan trenle yola çıkıp dağın eteğinde şirin Llanberis köyüne vardığımda akşam olmak üzereydi. Ertesi sabah erken kahvaltıdan sonra çıkışa başladık. 3,5 saatte 7 km mesafe ve 723 m. tırmanarak zirveye vardığımızda bulutlardan göz gözü görmüyordu. Yalnız değildik; yüzlerce genç o günü seçmişlerdi İngiliz Adalarının (İskoçya harici) en yüksek tepesini fethetmek için.
Bu ‘challenge’a Prostat Kanser Derneğine bağış toplamak amacıyla girmiştim. Maddi hedefimi % 30 aşmak da ayrı bir haz veriyordu.
Fakat esas başarı yükseklik korkumu (vertigo) yenmekti. Gençliğimden beri beni her gökdelende, her uçakta, her kulede titreten, dengemi kaybetmeme, başımın dönmesine ve yere yapışmama neden olan hastalıktan korkmama rağmen yılmadım, durmadım, çıktım. Kaygılarımı kısmen yendim.
Şimdi dağdan indim ve 30 Ağustos’da Çanakkale Boğaz’ını yüzerek geçmeye hazırlanıyorum. Ayni endişeler gene var: Kalbin fazla çarpar mı? Kulaçların gücü yeter mi? Karşı kıyıya varacak cesaretin var mı?
Baş etmenin yolu idman! Her gün hedeflediğim 2,5 km mesafeyi bitirdiğimde içim kıpır kıpır, küçük sevinçlerle avunuyorum, yorgunlukla geleceğe güven dengeleniyor.
Doğayla bir olma: Dağa çıkarken buzul çağından kalma göller, rengarenk çiçekler, keskin kayalar…
Açık denizde yüzerken dalgaların çarpması, yüzeye kadar yükselen yosunların karnıma değmesi, balık sürülerini izleme…
…ve sonra eve dönüp yazıyı yetiştirme baskısı.
Tümü yaşamı yücelten hedeflerimiz.