Bir 15 Kasım daha geride kaldı… Kimimiz için hep aklında, kimimiz için kötü bir anı olarak… Ama bir gerçek var ki Türk Yahudileri için oldukça zor bir gündü o gün.
O gün sadece terör değildi olan. Aslında o kara gün halkın Yahudi cemaati hakkında yaptıkları o akıl almaz yorumlar da damgasını vurmuştu tarihe.
Yoldan geçenler, polis memurları hayatlarını kaybetmişlerdi olay günü.
Suçlu hemen bulundu: Canım sinagogun orada bulunması başlı başına bir belaydı değil mi! Hep Yahudiler yüzünden oluyordu bütün bunlar, faturanın kesileceği adres bulunmuştu.
Bizim oradaki varlığımız, ismimiz, cismimiz bile insanları rahatsız etmekteydi.
İtiraf etmeliyim ki uzun zamandır ayak basmadığım Neve Shalom'a geçen hafta gittiğimde korkudan dizlerim titriyordu…
Peki, bunun suçlusu biz miydik? Soykırımın da mı suçlusu bizdik? Ya pogromların? Tek istekleri ufacık bir devlet olan eski bir halkın asil ve sağlam duruşu mu rahatsız ediyordu insanları acaba?
Deli sorular ve akılalmaz cevaplar eşliğinde Türkiye'den manevi kopuşum olan Mavi Marmara gemisi olayına kadarki olan süreç 15 Kasım 2003 te benim için başladı...
15 Kasım benim için bir miladın başlangıcı olmuştu.
O günü ömrüm boyunca unutmayacağım. Arkadaşlarımı, tanıdıklarımı kanlar içinde, yüzlerinde korkuyla televizyonda izlediğim, eski okul arkadaşımın objektife bakan ölüsünün resmini gazetenin ilk sayfasında gördüğüm, biricik kızını annesiyle beraber cennete uğurlayan güçlü bir kadının hayat hikâyesiyle tanıştığım o kara günü, o lanetli günü asla unutmayacağım.
O gün ölen sadece onlar değildi… O gün cemaat olarak yaşadığımız ülkeye karşı olan güvenimizin, can güvenliğimizin bir nevi sadakatimizin öldüğü gündü.
O gün taşlar çok yerinden oynadı, çok şeyler değişti ve bıraktığı izler asla bizi bırakmadı.
Bırakmayacak da...