İran Savaşta Yenilmeseydi Gazze Planı Tutar mıydı?
- TÜRKİYELİLER BİRLİĞİ התאחדות יוצאי תורכיה
.jpg/v1/fill/w_320,h_320/file.jpg)
- 12 Eki
- 2 dakikada okunur
Daha da geri gidelim: Hizbullah çökertilmeseydi İsrail İran’a savaş açar mıydı?
Tel-Aviv’i yakıp yıkmaya yönelik 150,000 Hizbullah füzesi, onlara kumanda eden 3-4000 militan çağrı cihazları patlayıp sakat kalmasalardı (18 Eylül 2024), etkisiz hale getirilebilir miydi?
En yakın komutanlarının kaybıyla demoralize olup toplantı yeri deşifre olan Hasan Nasrallah öldürülmeseydi (27 Eylül 2024), Hizbullah çökertilebilir miydi?
Lideri yaşasa ve Hizbullah gücünü kaybetmeseydi, Esat’ın iktidardan kaçışı (8 Aralık 2024) ve Suriye’de rejim değişikliği gerçekleşir miydi?
Türkiye’de, ve çoğu zamanda Batı’da, gazetelerde yazan, ekranlarda boy gösteren birçok gözlemci (bu arada birçok tanıdığım) 7 Ekim 2023 Hamas saldırısından bu yana gelişmeleri tahlil ederken iki yanlışlığa kurban gidiyorlar:
1) Resmin tamamını görmemekte israr,
2) Sebep sonuç ilişkisini takip edememek.
Resmin tamamı: Bu yalın bir Hamas - İsrail savaşı değildir! Güney İsrail’i istila etmeye yönelik hareket, radikal İslamcı ülkeler ve grupların (Mukavemet Cephesi) Yahudi Devletini ortadan kaldırmaya, en azından bu aşamada zayıflatıp ardından son darbeyi vurmaya yönelik stratejilerinin vücut bulmasıdır.
Mukavemet Blokunda: Gazze’de ve Batı Şeria’da Hamas ve İslami Cihat, Lübnan’da Hizbullah, Suriye’de eski Esat rejimi, Yemen’de Ensarullah, İran’da İslam Cumhuriyeti, Batı Avrupa’da muhtelif “Nehirden Denize Filistin” sloganları atan örgütler, Amerika’da elit üniversitelerin Orta Doğu araştırmaları bölümlerinde ders veren ve Katar’dan destek alan birçok profesör ve öğrenci bulunmaktadır.
İsrail’i ortadan kaldırmaya yönelik cephede Erdoğan Türkiye’si, devasa mitinglere, boykotlara, ticareti tamamen kesmeye, “Asker Gazze’ye” çağrılarına rağmen; yer almamaktadır.
Başkan Erdoğan’ın tüm İhvanü’l-Müslimin ideolojisi taraftarlığına, Batı’ya ve zaman zaman Nato’ya karşıt davranmasına, ortaklarının Rusya ve Çin eksenine yaklaştırma çabalarına rağmen, Türkiye bütünüyle Batı blokunda kalmaya ve eninde sonunda İsrail ile iyi geçinmeye çalışacaktır. Kucaklaşma olmaz ama ilişkiler devam eder.
Olası çatışma alanı ise Gazze değil, Suriye idi. Suriye Kürtleri’nin, yeni Şam rejimi ile müzakerelerinde öne sürdükleri “yarı özerklik” kartı, İsrail’in müttefik addettiği Suriye’li Dürzilerin elde etmekte oldukları hakları örnek almaktadır. Devlet Bahçeli bu olasılığı ülkesine tehdit olarak öngördüğünden “Terörsüz Türkiye” planını yürürlüğe sokmuştur.
Bilgiç geçinen analistlerin “İsrail, Suriye’li Kürtleri Türkiye aleyhine kışkırtıyor” haykırışları gerçeği yansıtmamaktadır. El Şaraa ile İsrail arasında yakında imzalanması beklenen “saldırmazlık ve Şam’ın güneyinde Suriye askeri yer almasın” sözleşmesi iki ülke arasında 80 yıldır süren savaş ortamına son verdiği gibi Suriye’li Kürtlerin de rejime ısınmalarını sağlayacaktır. Şam üzerinde en büyük etken artık Ankara ile birlikte, Washingon DC, Riyad ve Abu Dabi’nindir.
Sebeb-Sonuç ilişkisine gelirsek, Rusya’dan S-400 hava savunma sistemleri
alındığında bu kararın neticede Nato’nun hasım ülkeden silah edinilmesinin
“Türkiye’yi F-35 - 5. Nesil savaş uçağı programında tutabilir miyiz?”
Sorusunun akla getireceği beklenmemişti. Bugün de 19 Mart Ekrem
İmamoğlu hapisleri ile birlikte ülkede demokrasiyi zayıflatma siyasetinin
Türk Silahlı Kuvvetlerini nasıl etkilediği üzerinde durulmuyor.
Kazananların, ekonomisi kuvvetli olup beş hamle sonrasına hazırlık yapan, uzun vadeli düşünen ve hangi nedenlerin hangi sonuçlara varacağını öngörenlerin olacağı açıktır.
Gazze Planına dönersek…kaybedenler belli: Hamas, İran, Hizbullah, Ensarullah, Rusya ve Çin (esameleri okunmuyor).
Hafif kazançlılar: Katar, Türkiye, Fransa.
Esas kazananlar: ABD ve Trump yönetimi, İsrail ve özellikle Netanyahu, Suudi Arabistan, Emirlikler (İbrahim Sözleşmelerini imzalayan ve İsrail’e sırt dönmeyenler).
Umudumuz Gazze’de ve İsrail’de yaşayanların acılarının dinmesidir.
Ralf ARDITTİ
IYT dip not :
İfade edilen görüşler İYT web portalının editöryal politikasını yansıtmayabilir.
Yazarların düşünceleri sadece kendilerini bağlar.
Bir önceki yazımı okudunuz mu?
Yorumlar