Bir dolu çöp

Sevdiğim bir dostumun planına ekleniverdim. Korona zamanı kalabalıklarda olmamak adına, doğayı özlemiş yüreğimin sesine kulak verip, elimizde kahvelerle çıktık yola. İki saate yakın yol alıp bildiğim bir köyün bilmediğim bir tarafına park ettik. Ağva’dayız. Her zaman dere kenarında bir yerde yemek yerdik Ağva’ya gidince. Salla geçerdik karşıya bir yakadan diğerine oysa şimdi bir tepenin yamacındayız ve karşımdaki manzaraya bakarken nefesim kesildi. Doğa kendi halinde, hiç bir rötüşa gerek olmadan tüm görkemiyle karşımda. Rüzgarın ve suyun şiddetinden şekillenen taşların heybetine bakmaya doyamıyorum. Geziyi düzenleyen arkdaşımın spor hocası, adı Sedef. “Haydi bakalım yürüyüşe başlayalım artık,”deyince gerçek dünyaya dönüverdik .

Hem nasıl bir dönüş o.

Manzaranın muhteşemliği bir kenara herkes kafasına göre bir yere kamp yapmış. Neresi olursa çadırımı kurarım ben diyenlere bakakaldık. Bunun bir nizamı olamaz mı diye sorguladık. O güzelim çadırların etrafındaki görüntü kirliliği tartışmasız rezaletti. Geceden kalma kömür artıkları, atılmış çöpler, sigara paketleri, pet şişeler, maskeler, bisküvi kutuları, teneke kola kutuları, cam bira şişeleri. Bir dolu duyarsız insan görüntüleri arasında daha az yabani olabilir mi insan diye sorguladık. Sözlerimiz tükendi. Eğitim dedik, doğa severlik dedik, bilinçlenmek dedik. Dedik dedik...

Bir süredir Israel’de böyle güzel keyifli doğa kaçamakları yapan ben, anladım ki ülkeni sevmek, doğasını korumak ve onunla gurur duymak bambaşka bir hismiş. Keşke deyip yola devam ettik.

Trekking yolu tabelaları var yol üzerinde ama nedense tutarsız. Birini takip ettik bir yere varamadık. Taşların üzerindeki kırmızı beyaz Türk bayraklı yolu izledik, bir yerden sonra boyalı taşlar kayboldu. Ağaçlara sürülmüş boyalarında bir kısmı yok olmuş, anlayacağınız harika bir parkurda sürekli kaybolduk. Bizler her kayboluşta güldük ama gene bakanlık dedik, STK dedik, duyarsız insanlar dedik, dedik, dedik... “Yol şu tepenin ardından döner, sizi gene bu yöne getirir,” diyen amcaya güldük. Yalan oldu, öyle bir dönüş varsa da biz bulamadık. Olsun biz sık çalıların içinden yürüdük, örümcek ağlarını parçaladığımıza üzüldük. Yer düşmüş kozalakları ve palamutları topladık. Güldük ve keyiflendik.

Yolun bittiği yerdeki restaurantın adı Kilimli. Tavsiye ederim, manzarası için gidilmeli ama yurdum insanını aklınızdan çıkarmadan. Bağırış çağırış, koşuşturan çocukların arasında solullanmak için otursak mı dedik ama denize varma telaşımız ağır basınca, yarım litte su, bir avuç kuruyemiş ile idare edip deniz kenarına doğru yola çıktık.

Akçekese sahilindeyiz. Lizbon’daki Cascais’ten sonra gördüğüm en etkileyici sahil konusunda yıldızlı 10 alır. Bakir doğası, ardındaki orman ve uzun kumluk sahil beni çok etkiledi. Yurdum insanın mangallarını, kıyafetleriyle dalgalarla boğuşan amcaları, anne diye çığlık çığlığa bağıran çocukları manzaradan çıkarırsak, mekana köpekleriyle gelenler, dövmeli gençler ve kayaların duruşuna hayran olmamak imkansız. Olmasını istediğimiz bir dünyanın yaratılabileceğini fısıldıyordu.Yüzmesi çok keyifli derin bir denizin ortasındaki kayalıklara yaklaşmak hem korkutucu hem de etkileyiciydi.

Sarı havlumun üzerine uzanıp duruma uygun kitabımı açtım.

Adı Asi Peygamberler

Ilk paragrafta: Adem

“Adem olmak demek ‘ sorgulama’ yetisinin tamamen harekete geçtiği bir insan haline gelmek demektir.” Sanırım haklı yazar Çağrı Dörter. Sorgulayan insan çözüme ulaşacaktır.

Her güzel gün gibi bu günde bitişe geçerken, Sedef hocamız tenis toplarıyla keyifli bir streching seansı yaptırdı kumların üzerinde. Güneş seyrini batışa, dağların arkasına doğru meyiletirken esnemenin hayatımızdaki önemiyle yol boyunca gördüklerimi süzgeçten geçirip Adem oldum. O çöpleri atanlar, bırakanlar ve toplamayanlar her zaman olacak ama biz biliyoruz ki bizim gibi duyarlılar, doğa severler her zaman çok çalışıp galip gelecekler. Çünkü biz onlardan daha umutluyuz.

Günün sonunda gökten 3 elma düştü.

1. Bu günün yaratıcısına

2. Bu günü unutulmaz kılan doğaya

3. Bu yazıyı okuyana