ULPAN GÜNLERİ

Şimdi okullu olduk

Sınıfları doldurduk,

Sevinçliyiz hepimiz,

Yaşasın okulumuz.

43 yıl sonra, yeniden okullu oldum. Hanukanın son gününden sonraki ilk Pazar günü, Rishon Letsiyon’daki Ulpan Ahva’ya gitmeye başladık.

Eşimle birlikte kendimize defterler aldık. Kalemlerimizin uçlarını sivrilttik. Kalem kutusu, defter derken, sabah saat 8’de kendimizi ulpanda buluverdik.

Aman Tanrım, ne heyecan! Kalbim küt küt atıyor. Ellerim buz gibi. Acaba başarabilecek miyim? Konuşulanları anlıyorum. Kelime hazinem de fena değil… Ama ya harfler? Hiç bir şey bilmiyorum. Tam bir felaket… Rezil olmak üzereyim. Uçarı kaçarı yok!

Öğretmenimizin adı Yemima, dünya tatlısı, güler yüzlü. Geniş bir gülümseme ile gülünce, ortaya çıkan inci gibi bembeyaz dişleri çok güzel. Orta yaşın başlarında olsa gerek. Önce yoklama yapıyor, kendimizi tanıtıyoruz. Sınıf 31 kişi. Biz, Brezilyalı bir çift ve Fransa’dan gelmiş bir kadın dışında herkes ya Rus, ya Ukraynalı. Sınıfta üç Vladimir, iki Tatyana, üç Ludmilla var.

Saat 10’da yirmi dakikalık bir teneffüs var. İkinci bölüm 10.20-12.30 arası. O gün benim için felaket, ikinci bölümde başladı. Yemima tahtaya 8 tane harf yazdı. Ardından 6 çeşit de noktalama ekleyince, bende film koptu. Eşime bakıyorum, demin suskun olan adam, bülbül gibi şakıyor. Çocukken birkaç sene Şişli Sinagoguna, Mahazike Tora’ya gitmiş, ardından liseyi, Musevi Lisesinde bitirmiş… Harfleri, noktalamaları sular seller gibi biliyor. Ah Tanrım, eşimi delicesine kıskanıyorum. Nasıl yani? Hepsini biliyor! Peki ya ben? Ah zavallı Saracık. Vah sana, vahlar sana.

Sınıfta enerji yerlerde sürünüyor. Herkesin yüzü düştü. Derin iç çekmeler duyuluyor. Yemima, Ruslara Rusça, bize İngilizce konuşuyor. “Sakın umutsuzluğa kapılmayın. İlk günler hep böyledir, sonra alışıp kolayca öğreneceksiniz” diyor.

Dönüşte, yolda, aldı beni bir düşünce. Pes etmek mi? Asla! Yiğitliğe toz kondurmam. Evde ders çalışıyorum ama vaziyet çok kötü. Ertesi gün aynı terane,6 harf daha ekleniyor. Hele noktalamalar, sormayın daha iyi. Çarşamba günü haftanın son dersleri var. Eve inanılmaz bir okuma, yazma ev ödevi veriliyor. Arkadaşlar, ben bittim.

O akşam telefonum çalıyor ve hayatım aydınlanıyor. Büyük oğlum Cuma günü erken geleceğini ve birlikte ders yapacağımızı söylüyor.

Cuma günü çocuk geldi, benim çalışma masama yan yana oturduk. Ah benim canım oğlum, kafamdaki kör düğümleri teker teker açmaya başladı. Bazı harflerin neyi sembolize ettiğini anlattı. Hepsi sonsuza kadar zihnime kazındı. Noktalamaları öğretti, hem de hemen. Sanki beynimdeki kireçlenmiş tabakalar sökülüyordu.

Yaşasın heceleyerek okumaya başladım.

Dersten sonra gözlerim daldı.35 yıl öncesine bir yolculuğa çıktım. Büyük oğlum Soni henüz 5 yaşında. Ablamın kızı Rina ise 6. O yıl ilk okula başlıyor. Bende bir heyecan, bir arzu… Soni de okumayı öğrensin istiyorum. Soni okula misafir öğrenci olarak gitmeyi kabul etmiyor. Sebebi ise henüz küçükmüş ve okula gitmeye mecbur değilmiş! Pekala, biz de evde çalışırız. Ne acelem varsa? Eh bende gençlik var,26 yaşında bir anne henüz Kasım ayının ilk haftasında oğluna okuma yazmayı söktürüyor. Bu iş zorla olmaz. Çocuk çok akıllı ve dünya iyisi… Altın rengi saçları, minicik gözlükleri, solak, sol eliyle yazıyor ve harika okuyor. Cin Ali Kitaplarına geçtik bile. Matematik, toplama çıkarma, basit problem çözüyoruz.

Canım çocuk, şimdi 40 yaşında, iki çocuk babası. Bu gün annesine İbranice dersi vererek, gönül borcunu ödüyor sanki.

Hayat gerçekten inanılmaz sırlarla dolu. Ben bu yaşımda oğlumdan özel ders aldım. Kim derdi?

Oğullarımızı uzun yıllar öce buraya göndermekle büyük akılllık etmişiz. Onlar şimdi elimiz ayağımız oldular. Tarlamıza ektiğimiz tohumların, hasat zamanını yaşıyoruz.

Ulpan günleri artık sakinleşti. Taşlar yerine oturuyor. Artık sakinim. Eşim de artık dialoglara katılmaya başladı. Öğrenmenin gerçekten yaşı yokmuş. Hızlı olmasa da güzel ilerliyoruz. Yarın yine okul var. Ev ödevleri beni bekler. Bakalım ilerideki günler bize neler gösterecek?

Şimdilik hoşça kalın arkadaşlar.