Yalnızlık ve İnsan

Yаlnızlık, insаnın çеvrеsindе insаn olmаmаsı dеmеk dеğildir. İnsаn, kеndisinin önеmsеdiği şеylеri bаşkаlаrınа ulаştırаmаdığı yа dа bаşkаlаrının olаnаksız bulduğu bаzı görüşlеrе sаhip olduğu zаmаn, kеndisini yаlnız hissеdеr.” – Cаrl Gustаv Jung

Yalnızlık kelimesi toplumlarda genellikle, pek olumlu olarak algılanmaz,

Hatta türkçede onlarca atasözü ve deyim vardır yalnızlık ile ilgili -Allah yalnız bırakmasın- gibi.

Gerçekten de o kadar olumsuz mu yalnız olmak?

Aslında yalnız doğup yine yalnız göçeceğimiz bu gezegende –yalnızlık- kelimesine birazdan fazla haksızlık ediyomuşuz gibi geliyor bana.

Dün Cumartesi idi, Cumartesi günlerimi genelde dinlenerek geçirmeye çalışıyorum.

Akşam üzeri benim iki tane canikomu –Milou ile Oro- alarak her zaman ki yürüyüşümüze çıktık.

Eylül ayının ilk günleri ve tek bir yaprağın oynamadığı sakin sıcak bir günün akşam üzeri idi, uzun aramalar sonucu bulduğum, ve yerleştiğim, mısır tarlaları ile çevrili köyümde, uçsuz bucaksız görünen mısır tarlalarının üzerine gün olanca ihtişamı ve güzellği ile batıyor, gözümü mısır tarlalarının üzerinden kızıla çalan gökyüzüne dikerek bir kaç dakika, çimlerden, mısır tarlasından, ağaçlardan, havaya yükselerek karışan aromayı burnuma çekerek, sağlıkla nefes alabildiğime yüzlerce şükürler dillendiriyorum.

Ve mısır tarlaları boyunca, hayvan çiftliklerinin ve geniş yemyeşil bahçelerin içine yerleştirilmiş, yüzyıllarca hiç değiştirilmeden, muhafaza edilerek bugüne kadar gelmiş, buram buram geçmiş kokan, geleneksel evlerin yanından geçerek ilerliyorum. Sokaklar tamamen boş, sadece bir kaç evin arka bahçesinde yaktıkları ateş karşısında oturup sessizce sohpet eden bir kaç aileye rastlıyorum.

Yol boyunca gökyüzünün an ve an değişen renkleri, topraktan ve tarlalardan gelen mis gibi kokuların içinde, sakin, çiçeklerle bezenmiş, ama terkedilmiş duygusu verecek kadar sessiz evler arasından geçerken, yalnızlığın insan farkındalığını ne kadar fazla arttırdığını bir kez daha farkediyorum.

Eğer yanımda biri olsa idi, etrafımdaki bunca kokunun, gökyüzündeki andan ana değişen renk şoleniniyle bulutların dansını, her bir evin kendine ait hikayesi ve gizemini, evlerin, etrafını süsleyen çiçekleri, ahırlardan gelen gübre kokusunu, yolda ki bebe sincapları, otların arasındaki solucanları, ve en önemlisi etrafımdaki sessizliğin içindeki doğanın sesini düşünme ve farketmeyi belki ıska geçmiş olacaktım.

Çünkü konuşup sohpet ediyor olacaktım. Konuşmak, sohpet etmek, insanlarla iletişim halinde olmak, insan olmamızın bir parçası, ama yol boyunca düşündüğüm tüm yaratıcılığın beslenmesinde yalnızlığın ne kadar önemli bir faktör olduğu idi, yaratılan şiirler, tablolar, kitaplar, heykeller kısaca sanatın tüm dalları sanat ve tabi bilimde de yaratıcılığın olmaz ise olmazı sizi bilmem ama bana göre işin sırrı yalnızlıkda gizli idi galiba...

Quebec-Massueville’den sevgiler..

RahelÇela Behar

Yazarın tüm yazıları için tıklayınız