Tanrı Moşe'ye konuşarak (şöyle) dedi: “Bene YisraEL’e konuş. BENİM ADIMA bağış (Teruma) ALSINLAR. Bağışımı, kalbi kendisini (cömertçe vermeye) sevk eden her kişiden (Ish) ALIN.” (Şemot 25:2)
İnsanların bağışta bulunmaları istendiğine göre “VERSİNLER” demek daha doğruyken neden “ALSINLAR” ifadesi tercih edilmiştir? Dahası bir Tapınağın olmadığı günümüzde bizler için bu ne anlama geliyor?
“VERMEK” ve “ALMAK” eylemleriyle ilgili bu kutsal okumadan nasıl bir anlam çıkarabiliriz?
Birçoğumuz belki “VEREN AĞAÇ” kitabını uzun yıllar önce okuduk ve mesajın içimize işlemesine – yalanın ruhumuza girmesine izin verdik.
Hikaye basit. Dişi bir elma ağacı küçük bir çocukla arkadaş olur. Çocuk onun dallarında sallanır, meyvelerini yer, üstüne çıkar. Ancak zaman geçtikçe çocuk büyür ve farklı şeylere ihtiyaç duymaya başlar. Böylece Ağaç “VERMEYE” başlar.
Ona satması için elmalarını teklif eder. Bir ev yapması için dallarını verir. Gövdesinden tekne yapar. Kitabın sonunda artık yaşlanan çocuk, oturabileceği sessiz bir yer aramaktadır. Cömert Ağaç kendinden o kadar çok şey vermiştir ki, geriye arkadaşının oturabileceği bir kütük kalmıştır.
Vermek, “Veren Ağaç”ı küçülttü, artık bir zamanlar olduğu şeyin çok küçük bir parçası. Her verdiğinde, kendisinden bir parçayı kaybetti.
Sanırım vermeyi çoğunlukla bu şekilde görürüz.
Bir aile üyesi bizden ne sıklıkla bir şey yapmamızı istiyor? Ve biz gözlerimizi deviriyoruz. Gönüllü olma çağrısını ne kadar sıklıkla görmezden geliyoruz?
Acaba “Veren Ağaç” gibi biz de şaşkınlığa uğrayacağımızdan korkarak mı yaşıyoruz.
“Veren Ağaçlar” efsanesinin karanlık gölgesinde o kadar derin yaşıyoruz ki, Vermenin yarattığı Gerçek Servet Ormanını göremiyoruz.
Tanrı’nın emrinde “VERME” anlamına gelen Ibranice “V'NATNU” (ונתנו) (Şemot 30:11) kelimesi bir palindromdur. Bu bir Aynadır. Yani Sağdan sola ve soldan sağa aynı şekilde okunur. Kelimenin bize anlatmaya çalıştığı şey verdiğimizde, sadece bir şey vermiyoruz, aynı zamanda bir şey alıyoruz.
Verirken aslında alan biziz. Verdiğimiz zaman daha azına sahip olmayız, kaybetmeyiz. Bir Servet Ormanı gibi daha da görkemli oluruz. Yüce Tanrı’nın zenginliklerinden alırız.
Verme eyleminin kendisi, verdiğimiz şeyin bize bahşedilenlerin bir parçası olduğu anlayışından kaynaklanır. Bu bir şükran sunma biçimidir, bir minnettarlık eylemidir. İnsan zihninde Tanrı'nın varlığı ile yokluğu arasındaki fark budur.
Tanrı mevcutsa, sahip olduğumuz her şeyin O'na ait olduğu anlamına gelir. Soluduğumuz havayı bize “O” üfledi. Etrafımızda Tanrı'nın cömertliğinin ihtişamı, bolluğu var. Hayat size verdiğinde, bunu geri vererek kabul edersiniz.
Fakat eğer hayat, bir “Verici” olmadan verilmiş bir şey ise, o zaman sadece bir dizi anlamsız tesadüf vardır(ki) bunun için minetarlık duymak zordur.
Benim Adıma bir KUTSAL MEKAN (Mikdaş) yapsınlar (V’Asu); böylece (Varlığım) aralarında (betoham) barınacağım. (V’Şahanti) (Şemot 25:8)
Fiziksel olan her şey bizi ruhlarımızla, her birimizdeki ilahi unsurla bağlantıya geçiren bir araçtır. Verilen her hediye verenin bir parçasını temsil eder. İçimizdeki fidan ufacık bile olsa, “Veren Ağaçlar” olma riskine gireceğiz. Böylece belki küçük çiçek bahçemizin daha parlak çiçek açmasını sağlayacağız.
Mişkan (Kutsal bir alan) yalnızca bir görev, yükümlülük veya borç duygusuyla inşa edilemez. Bu çabaya yalnızca istekli ve cömert kalp katılabilir. İstekli ve cömert kalp sevgiyle beslenir ve manevi uygulama için gereken motivasyonu taşır.
VERİN - VERİN……… hayatı bir hediye olarak görmeye başlayacaksınız.
Tanrı'nın var olduğunu kanıtlayabilmenize gerek yok. Tek yapmanız gereken var olduğunuz için şükretmenizdir. Çünkü Tanrı taştan bir evde değil, Verenlerin kalplerinde yaşar.
Bizler bu dünyaya Tanrı’nın Cennet Bahçesini işlemek üzere gönderildik.
HASEM'in bizim için yarattığı dünyadan daha da önemlisi, bizim HASEM için yaratacağımız dünyadır.
Sevgilerimle - Shabat Shalom
MOŞE PASENSYA
Comments