İki anne…

Dün kızımın gitmesinin verdiği ruh durumuyla iki gözüm iki çeşme, yazdığıma bile bakmadan haftalık köşe yazımı yazmışım…

Kelimeler akmış gitmiş… Yazdım da yazdım… Bir yandan Onur Akın'ın 'Seviyorum seni' şarkısı, diğer yandan göğsüme bastıran derin sancı.

Her zaman olduğu gibi on kere ne yazdığımı kontrol etmeden, paylaşmışım yazıyı. Beğen'ler geliyor, dostların iyi niyetli temennileri yüreğime su serpmekte iken…

O son gelen yorum yok mu?.. Bir an kendi acımı unuttum. Unuttum ve o yüreği yanmış anneye sarılmak istedim. Sarılıp teselli etmek, bir kızın da ben olayım demek, akan gözyaşını silmek istedim. Beraberce susmak, ağlamak istedim. Beraberce çünkü bir müddet sonra insanların bu tip olaylarda unutulduğunu ve ateşin düştüğü yeri yaktığını çok iyi biliyordum.

Gerçi ne yaparsam yapayım o anneye on dört yıldır yüzünü göremediği biricik kızını geriye getiremeyecektim ama olsun. Yine de içimden sarılmak, ona destek olmak geçti. Her sabah uyandığında kızının yatağının son yattığı haliyle bıraktığını, kokusu gitmesin diye son giydiği geceliği yıkamadığını, eşyalarının yerlerini değiştirmediğini ve duvara bir resmini astığını görebiliyorum. Benim kuzum bir geliyor on gidiyor. Güzeller güzeli Esra ise ne yazık ki bir daha dönemeyecek.

On dört yıldır, yirmi yaşında Esra.

Hayatta bazen en kötü şey sizin başınıza geldi zannedersiniz, fakat öyle olaylar vardır ki sizin yaşadıklarınızdan çok daha derin, daha acıdır. Birden kendinizi şanslı bile addedebilirsiniz.

Hayat böyle bir şey işte…

Tanrım hepinize güzel günler göstersin. Evinizden mutluluk ve kahkaha eksik olmasın. Yavrularınız parlak bir gelecekle, sağlıkla büyüsün.

Hepinizi sevgiyle kucaklıyorum.