110520... Bir Auschwitz dövmesi. Birinin adı…
Ama kim?
6.000.000... Holokostta yaşamlarını yitirenler… Büyük bir rakam. Kimler var bunun içinde? Kaç isim sayabiliriz bu sayının içinden? 1,3,5,10,20?
24 bin civarı asker…Terör kurbanı… Kimdiler? Kimin evlatlarıydılar? En son ne zaman doğum gününü kutlamışlardı aileleriyle? Sahi evli miydi, çocukları var mıydı? Bu hayatta ne izler bırakıp gittiler?
Rakamlar… Rakamlar çok acımasız. Onların her biri bir zamanlar nefes alan, gülen, ağlayan insanlardı. Her birinin bir ismi vardı. Bunun farkına varmam nerede oldu biliyor musunuz? Auschwitz'de rehberimiz bizi bir odaya soktu. Oda karanlıktı, duvarlarda siyah beyaz resimler ve kısa siyah beyaz filmler dolaşıyordu. Uzaklardan buğulu sesler geliyordu, gülen,konuşan,bar mitsva,düğün kutlayan insan sesleri...Yaşayan ,nefes alan,üzüntüleri sevinçleri olan insanlar. Yani senin gibi, benim gibi, yaşama telaşı içinde olan sıradan insanlar.
Ve sonra kurbanların isimlerinin olduğu o koca sayfaları görünce önce dinlediğim o sesler uçup gitti, sonra gökyüzündeki hava oksijenini kaybetti, boğazıma bir yumru oturdu…
Acımasızdı rakamlar…
Bu hafta düşen askerleri ve kurbanları anarken duracağımız o iki dakikalık saygı duruşunda ,sirenin sesinin içindeki o kahkahaları, yaşamları dinleyin. Aklınızdan o gencecik ,hayat dolu yüzleri,isimleri geçirin.
Ve deyin ki kendi kendinize… Bugün benim için en güzel rakam 70!
Dogum günün kutlu olsun Medinat Israel! 70 yaşındaki genç ülkem!