Dun gece Turkiye tatilimizi noktalayip evimize geri geldigimizde sarhos gibiydim.Istanbul'da bu denli uzun kalinca Israeldeki yasamimin ne farklar dogurdugunu ,aliya sebebimin sadece ve sadece antisemitizm ya da ozel sebepler degil de daha basit daha insani degerlere de dayandigini hatirladim.
Sokaga adim atar atmaz o koca sehrin, Istanbul'un, son zamanlarda nasil uzerime uzerime geldigini,sokaklarda gezmenin rahatlatici degil de daha ziyade bogucu oldugunu ,bir yerden bir yere gitmenin plan proje gerektirdigini ve asla varis saatini tahmin edemeyecegimi (trafik durumuna gore iki adimlik yer uc saate de cikabiliyor),insanlarin dogal olarak bir sinir harbinde,stres icinde yasadigini,etraftaki bakislarin nasil supheci oldugunu ve kimsenin kimseye zerre kadar tahammulu kalmadigini gordum.
Belli yerler kalmisti,Bagdat caddesi nispeten iyiydi mesela ama Beyoglu Istiklal Caddesini saran "iltihap" belirtileri ufak tefek de olsa gorulmekteydi maalesef.Kalabalik...Itis kakis...Yesil alanin anlamsiz ve acimasizca katledilisi..Cocuklarin neden bu denli yaramazlastiklarini aciklayan oyun alani eksikligi..Suriyeli tayfanin inanilmaz hukmu ve Turk halkinin bu konudaki caresizligi..
Seneler icinde iltihap yayilmis ve artik sanci vermeye baslamisti o guzeller guzeli dogdugum sehire..
Ve bir ciglik duydum sanki o eski dostum Istanbul'un derinliklerinden:"Kurtarin beni ..Boguluyorum.."
Boguluyordu.Bitiyordu.Insana ve insan olmayana hicbirseye yasam alani kalmiyordu gunden gune.Herkes adeta bulundugu yerde iki sokak dahilinde yasamaya gayret ediyordu.Ev,is,is,ev ve pazar gunu mumkunse gezmemek uzerine kurulu,alisveris merkezi odakli yasam bicimleri ortaya cikiyordu.Sultanahmet ve cevresi ilk defa yabanci turistler olmadan bu kadar aglamakli gozukmustu gozume.
Aliya konusu veya degil,gocu yakin Turk arkadaslarim da sik sik konusmaktaydi ve hepsi bir care aramaktaydi kendilerine.Genc nesil okuma bahanesiyle yurtdisina yollaniyordu,dillerde ise ayni sarki : O kurtulsun bari.
Konu bizim aliyayi gecmis..Olay daha vahim..Canimdan cok sevdigim Istanbul'um amansiz bir hastaliga tutulmus gibi..
Dun gece ucaktan inip Israel'de eve dogru yola ciktigimda icimde garip bir sessizlik ve huzur vardi nedense.Simdi anliyordum Israel'i neden bu kadar sevdigimi.Sadece Yahudilik veya kimlik degildi olay.Insanca yasamakti da ayni zamanda..
Yine kalalim-gidelim polemiklerine girmeden ki hakikatten bu beni ilgilendirmiyor,sadece tarafsizca okuyun yazimi.
Sevgiler..Daha guzel gunler gormek dilegiyle.